Πολλοί παραθεριστές -ανάμεσά τους και ‘γω- ενοχλούμαστε όταν μας εύχονται, μόλις επιστρέφουμε από τα μπάνια μας άντε και καλό χειμώνα τώρα!
Παρόλο που η ευχή αυτή είναι αληθινή, ενδιαφέρουσα, καρδιακή και συνάμα λίγο σκοτεινή, δεν αξίζει να στεναχωριόμαστε και να κατσουφιάζουμε. Ο χειμώνας είναι μια αναγκαία εποχή, που μας δημιουργεί περισσότερες ευθύνες και υποχρεώσεις. Ο χειμώνας μας κάνει να βάζουμε όλο και πιο δύσκολους στόχους όσο ωριμάζουμε. Σε άλλους αυτού του είδους οι ρυθμοί ζωής αρέσουν και σε άλλους όχι. Αν το σκεφτούμε βέβαια καλύτερα, ο χειμώνας είναι ένα μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού. Ενός ύψιστου σκοπού, που δεν είναι άλλος από το να έχουμε ένα καλό καλό κατακαλόκαιρο!
Το καλοκαίρι νομίζω ότι είναι μαγικό. Αφήνει τον άπαραθεριστή να αποκαλυφθεί. Ο παραθεριστής ταξιδεύει, μιλάει, επικοινωνεί, ρωτάει, ψάχνει, μαθαίνει, διαβάζει, ακούει, ιδρώνει, ζεσταίνεται, ξύνεται, φοράει μαγιό και βουτάει, κάνει σχέσεις, κόβει σχέσεις, φαντάζεται, ονειρεύεται. Όταν παραθεριστής χαλαρώνει, αρχίζει να κάνει όλα αυτά τα πράματα που του δίνουν ενέργεια, που του φτιάχνουν τη ζωή. Και μόλις πιάσουν τα πρώτα κρύα, δεν πρέπει να ξεχάσει. Πρέπει να θυμάται να είναι παραθεριστής και το χειμώνα.
Τα χειμώνα όλα τα πράγματα δείχνουν πιο δύσκολα απ΄ ό τι είναι στην πραγματικότητα. Φταίει και η μέρα που είναι μικρή. Η βροχή, το κρύο και τ΄ αγιάζι, το άγχος. . . Ξεχνάμε πώς ήμασταν παραθεριστές το καλοκαίρι. Σα να μην πέρασε καλοκαίρι για καλοκαίρι από πάνω μας. Είναι κρίμα να θεωρούμε το καλοκαίρι ως μια ουσία που αναπληρώνει το χαμένο χρόνο.
Και γιατί λοιπόν δε μεταφέρουμε τις καλοκαιρινές συμπεριφορές και συνήθειες στην καρδιά του χειμώνα; Φέτος όταν θα μου ευχηθούν καλό χειμώνα, εγώ θα πω σαν καλοκαίρι θα ‘ναι!
Έτσι για να σκάσουν.
Να σκάσουν ένα χαμόγελο.
