Όλη κι όλη μια ευθεία από το σπίτι μέχρι την πλατεία.
Κανένα 20λεπτο ταχύ και βαρετό περπάτημα. Ούτε μια καλή βιτρίνα. Κάδοι, σκουπιδιών και γύρω γύρω μικρά μικρά σκουπιδάκια-αχ, και να ‘χα μια μεγάλη οδοντογλυφίδα να τα τσιμπούσα, να τα πετούσα! Κουτσά, ξενυχιασμένα, μαδημένα περιστέρια, συνεργεία με πολλή δουλειά -καλό αυτό- ζαχαροπλαστεία με ξεραμένα γλυκά, φαρμακεία της γειτονιάς για κανένα depon, imodium-τα δερμοκαλλυντικά πάντα απ΄ το κέντρο για να φανεί πως ψώνισες, αλλά κατά βάθος έψαξες τη μεγαλύτερη δυνατή προσφορά. Κομμωτήρια με την τηλεόραση στο έψιλον περιμένοντας καμιά πελάτισσα για το κούρεμα “η στραβοψαλιδιά” και το χτένισμα “στο ‘ψησα το μαλλί”, ένα μαγαζί με εσώρουχα, αντρικά στρινγκ με προβοσκίδα ελέφαντα για θήκη για το πέος και γυναικεία κορμάκια πέτσινα και δαντελωτά στο λευκό του πάγου- απίστευτος συνδυασμός. Αυτοκίνητα τριπλοπαρκαρισμένα και ω, του σιχαμερού θαύματος καφενεία με παπαίους!
Πού και πού ψήνουν σουβλάκια απ’ το πρωί, φωνάζουν και κανένα τροφαντό περπατημένο κορίτσι άνω των 56 για την παρέα, αλλά πιο πολύ για την κατανάλωση. Τις υπόλοιπες μέρες αράζουν στο πεζοδρόμιο, αυτό το δημόσιο αγαθό. Ο καθένας πιάνει από ένα τραπέζι. Σπάνια θα δεις να κάθονται πάνω από δυο άτομα και ο ένας θα ‘ναι ή ο ιδιοκτήτης ή κάποιος φιλήσυχος πάππος που αναγκαστικά πέρασε για να ανεβάσει τα ψώνια της ημέρας στη γυναίκα του και του ‘παν κάτσε. Κι αυτός έκατσε, γιατί το είπε το γκέτο. Οι παππαίοι ξεκινάνε με καφέ, το γυρνάνε σε μπύρα ή ουζάκι. Μερικοί φοράνε πουκάμισο και παντελόνι κι άλλοι σορτς-μαγιώ με αμάνικη μπλούζα και μπλε ή μαύρη παντούφλα πλαστικιά, τη βγάζουν κιόλας για να φαίνεται ακόμα καλύτερα το κίτρινο γαμψερό νύχι που ‘χει γίνει τραχύ με ραβδώσεις σαν κοχύλι. Το ξέρω εγώ . . . βγάζουν την παντούφλα έτσι στα ύπουλα, πολύ πιο μακριά από το ποδάρι, για να σκοντάψει καμιά ανήξερη ή αφηρημένη σε έναν κόσμο που βρομάει και σαπίζει.Για να πει ο ένας στον άλλον* σου ‘πα μαζέψ’!
Και μετά να γελάσουν, να κεράσουν ως το επόμενο θύμα.