Περνάνε οι μέρες και τα θερμόμετρα παίρνουν φωτιά. Κάθε λογής θερμόμετρο, μην φανταστείς μόνο του καιρού… κάτσε κάτσε να σου εξηγήσω! Πώς να χωρέσω στο πρόγραμμα εξεταστική με ζέστη, φαντασία με πραγματικότητα και καλοκαίρι με βροχή;
Τι σου λέω και εγώ τώρα…Εκεί που είμαι χωμένη μες την ανελέητη ύλη του βιβλίου ξεπροβάλλουν οι πρώτες καυτές ακτίνες του ηλίου και δεν φταίω εγώ, αλλά αυτό το άτιμο το μυαλό κάνει συνειρμούς πέραν του παρόντος.
Πηγαίνει σε αμμώδεις παραλίες
ατέλειωτες ακτές
και δροσίζουνε οι σκέψεις
των ποδιών μου τις πτυχές.
Και εκεί που ανακαλύπτω βότσαλα και τα ξεθάβω από την άμμο που αλλά ύπουλα χωθηκαν κάτω από την ξαπλώστρα μου, ακούω μέσα από τα κοχύλια δυο γνώριμες φωνές….
Πλάτων και Αριστοτέλης
και οι διαφωνίες τους εκεί
και εμπλέκονται και άλλοι
όλο και πιο πολλοί μαζί…
Ήρθε η ώρα να επιστρέψω
στης φιλοσοφίας την σχολή
και να βάλω σε τάξη
το μυαλό και το χαρτί.
Και τώρα απέναντι μου το εμπόδιο δεν είναι το καλοκαίρι, δεν είναι η ζέστη που με εξουθενώνει, είναι μονάχα η δίψα μου για την ποίηση!
Δεν σταματώ τους συνειρμούς και τις μεταπηδήσεις από εικόνα σε εικόνα από ήχο σε απόηχο και το χαμηλόφωνα θρόισμα του δέντρου έξω από το παράθυρο περιβάλλει τις ιστορίες του μυαλού μου σαν τρυφερό νοσταλγικό soundtrack.
Ταινία το έκανα σκέφτομαι και γελάω μόνη μου μες το δωμάτιο μπροστά από το ανοιχτό πρόβλημα της μεσαιωνικής φιλοσοφίας.
Και εδώ μ’ αρέσει να κολλήσω το ποίημα που με τριβελίζει το μυαλό – ναι, αν αναρωτιέσαι δημιούργημα μου είναι και αυτό όπως και οι σκέψεις μου ώρα τώρα…
«Απόμερα τραβά με
Εκεί που δεν έχει εξερευνήσει κανεις τον χάρτη
Απόμερα στα αχαρτογράφητα σοκάκια της ψυχής
Τράβηξε με, με των σχοινιών σου το βλέμμα
Σε μέρος όπου τίποτα δεν θα αποσπά τα μάτια μου
Μήτε η θάλασσα η ονειροπόλα
Μήτε η άνοιξη των λουλουδιών
Μόνο εγώ και εσύ και οι χαμένες ελπίδες των απωθημένων»
Βηματίζω λοιπόν αργά αργά προς την επιστροφή μου από την οδό του ονείρου με την τελευταία σκέψη εκείνου του ταξιδιού και την παρορμητική μου απόφαση να πατήσω το κουμπί της κράτησης. Πόσο καιρό είχα να πάρω μια ανέμελη απόφαση όσο και αν η αλυσιδα των ευτυχισμένων γεγονότων στενεύει τα όρια του χρόνου. Το ένα μετά το άλλο θα διαδέχονται την προηγούμενη ευτυχία και θα συνάψω φωτογραφικό υλικό πλούσιο σε χαμόγελα και νέα πρόσωπα….ας μιλάω χωρίς να καταλαβαίνετε αρκεί που η καρδιά μου ξέρει που κατευθύνεται κάθε λέξη της παραγράφου και δυναμώνει η προσμονή για της ζωής το γλυκό φιλί.