Μου αρέσει το λευκό.
Το λευκό πάει σε όλους. Άντρες, γυναίκες, παιδιά. Ακόμα και στα σπίτια είναι ωραίο το λευκό. Αν δεν καπνίζουν τα σπίτια, το λευκό μένει λευκό.
Πόσο ωραίο είναι το λευκό.
Λευκή η ζάχαρη, λευκό το χιόνι, λευκό το αλεύρι, λευκή η άχνη, λευκός ο τοίχος, λευκό το σεντόνι, λευκή η κουρτίνα.
Φρεσκοπλυμένη κουρτίνα. Μμμ . . . πόσο ωραία μυρίζει! Τη βγάζεις από το πλυντήριο, την κρεμάς αμέσως και το σπίτι μοσχοβολάει. Τόσο ωραία μυρωδιά. Ανοίγεις την πόρτα, μπαίνεις μέσα, ξυπνάς μνήμες. Εσύ πίσω από την κουρτίνα. Πού είσαι; Δεν μπορώ να σε βρω. Άαα πάει, έφυγε. Κούκου τζα.
Λευκή κουρτίνα στο παράθυρο. Μυρίζει σαπούνι ο κόσμος, οι πολυκατοικίες, οι ταράτσες, τα σύννεφα.
Έι τι κάνεις εκεί; Πώς βρέθηκες εδώ; Σου άρεσε η μυρωδιά και είπες να μπεις μέσα. Δικό μου είσαι και εσύ. Δε θέλω να σε πειράξω, δε θα σου κάνω κακό. Μείνε όσο θες. Περπάτα πάνω στους κρίκους, γλίστρησε κάτω ως το στρίφωμα της κουρτίνας και ανέβα πάλι. Ένωσε το δυο σου πόδια και κοίτα τον ουρανό. Σου αρέσει. Το ξέρω σου αρέσει το λευκό.
Και σε μένα αρέσει το λευκό.
Ελένη Γκόρα