Πριν από λίγες μέρες είχα την πρώτη μου εμπειρία εικονικής πραγματικότητας.
Επειδή μου αρέσει πολύ η θάλασσα, διάλεξα ένα θέμα που έχει σχέση με την εξερεύνηση διάφορων οικοσυστημάτων του βυθού.
Μπήκα σε ένα δωμάτιο, φόρεσα ένα ζευγάρι γυαλιά εικονικής πραγματικότητας και κράτησα δύο τηλεχειριστήρια.
Έπειτα, μέσω ενός προγράμματος στον ηλεκτρονικό υπολογιστή μεταφέρθηκα στο περιβάλλον που διάλεξα.
Δεν μπορούσα να δω το σώμα μου, αλλά υποτίθεται ότι ήμουν πάνω σε ένα βράχο όπου γύρω μου κολυμπούσαν διάφορα πολύχρωμα τροπικά ψάρια και χελώνες. Μπορούσα επίσης, να αλληλεπιδράσω με κάτι φυτά του βυθού και όποτε τα πλήσιαζα με τα τηλεχειριστήρια αυτά έκλειναν και όποτε απομακρυνόμουν από αυτά άνοιγαν πάλι. Ακόμα μπορούσα να κινηθώ στον χώρο έχοντας την εντύπωση ότι περπατάω πάνω στον βράχο κι όταν έφτανα στην άκρη του κι ήμουν ας πούμε έτοιμη να πέσω ενεργοποιούνταν κάτι όρια, που σήμαινε ότι είχα φτάσει στον τοίχο του δωματίου.
Μετά, βρέθηκα πάνω σε ένα βυθισμένο πλοίο και ξαφνικά πέρασε από πάνω μου μία φάλαινα. Με την άκρη της ουράς της κούνησε το κατάρτι του πλοίου κι εκεί χέστηκα πάνω μου.
Κι αφού έφυγε η φάλαινα και πήγε η καρδιά μου στη θέση της βρέθηκα σε έναν πολύ σκοτεινό βυθό, όπου μπορούσα με τα τηλεχειριστήρια να φωτίσω διάφορα σημεία του. Είδα πολλές φωσφορίζουσες μέδουσες, τερατόμορφα ψάρια και ένα γιγάντιο καλαμάρι να κολυμπάει και να ανοιγοκλείνει τα τεράστια πλοκάμια του μπροστά στα μούτρα μου.
Μισή ώρα περίπου διήρκησε όλο αυτό και σίγουρα θα το ξαναδοκιμάσω.
Μήπως την επόμενη φορά να ανέβω στο Έβερεστ γιατί μετά τη θάλασσα θέλω βουνό;
Έτσι δεν πάει;