Και μετά από πέντε χρόνια , αφότου γεννήθηκα εγώ , ήρθε στον κόσμο το νινί μας .
Καλά, δεν είναι πια, αλλά θα ναι για πάντα το νινί μας! Λοιπόν , όταν ήρθε στον κόσμο η αδερφή μου, είχα ζηλέψει – ντρέπομαι αυτή τη στιγμή που το λέω – και έκανα ότι δεν μπορούσα να περπατήσω για να με παίρνουν και μένα αγκαλιά. Προσποιόμουν, σας λέω ! Το χάλι αυτό έπρεπε να σταματήσει .
Και πώς σταμάτησε ;
Πολύ απλά εγώ ήθελα να γίνω γοργόνα και τότε ήταν που βγήκε η Barbie γοργόνα . Καταλαβαίνετε ότι ή θα γινόμουν γοργόνα ή θα αποκτούσα την γογργόνα ή χαλαρά και τα δύο. Έρχονταν λοιπόν οι συγγενείς και ευχόντουσαν για το νινί και άφηναν λεφτά κάτω απ΄ το μαξιλάρι του.
Και μια τέλεια μέρα ο μπαμπάς μου μού είπε ότι το νινί δέχεται να μοιραστεί τα λεφτά του μαζί μου και να πάω να αγοράσω την γοργόνα. Αυτό ήταν! Ξαφνικά περπάτησα και συμπάθησα για αρχή το νινί . Γοργόνα όμως δεν έγινα και το γοργονικό της γοργόνας άλλαζε χρώματα ανάλογα με το αν το νερό ήταν ζεστό ή κρύο.
Πού σου ρε είχα πόδια , αντί για ουρά . Το μόνο που κατάφερνα ήταν να τα κάνω κόκκινα απ΄ το ζεστό νερό. Αν είναι δυνατόν ! Ε, στο τέλος μου έραψαν και ένα γοργονικό για να το φορώ στο σπίτι και να χαίρομαι. Μόνο γοργονικό δεν ήταν εδώ που τα λέμε, γιατί ήταν ασημί. Περισσότερο με σαρδέλα με φρου φρου έμοιαζα .
Στα πέντε μου γοργόνα , στα εικοσιπέντε . . .
Ελένη Γκόρα