Ήταν Δευτέρα απόγευμα και ήθελα πάρα πολύ να του μιλήσω.
Του έστειλα μήνυμα. Μου φάνηκε απόμακρος. Μου είπε ότι ήθελε να σταματήσουμε να μιλάμε. Εκείνη τη στιγμή ήθελα να κλάψω. Δεν κατάλαβα το γιατί. Ίσως είχα κάνει κάτι που τον πείραξε και -ως συνήθως-δεν το κατάλαβα.
Τον ρώτησα γιατί. Οι απαντήσεις του μου φαινόταν πολύ ασαφείς. “Μου τρώει πολύ χρόνο η συνομιλία μαζί σου, δεν έχω χρόνο λόγω δουλειάς” κ.α. Κατάλαβα ότι κάτι δε μου έλεγε και νευρίασα. Ήθελα να βάλω τα κλάματα.
Δυστυχώς, δεν τα καταφέρνω με τη ματαίωση-απόρριψη. Ήθελα εξήγηση, ήθελα αλήθεια. Δε με έπειθαν οι απαντήσεις για έλλειψη χρόνου και τέτοιες βλακείες. Θεώρησα ότι με περνάει για χαζή.
Τον πίεσα. Τελικά, μου είπε την αλήθεια. Είχε ένα πρόβλημα, προσωπικής φύσεως, που δεν ήθελε να το μοιρατσεί μαζί μου. Το σεβάστηκα, αν και με πείραξε λίγο, όμως ήταν η επιθυμία του. Σταματήσαμε να στέλνουμε μηνύματα.
Πήγα στο δωμάτιό μου και έβαλα τα κλάματα. Επίσης, θυμήθηκα ότι δεν είχα φάει. Γιατί να μην μπορώ να διαχειριστώ την απόρριψη; Αφού την είδα να έρχεται.
Με πείραξε πολύ. Πιο πολύ που την άκουσα απ΄ αυτό το άτομο. Είναι φίλος μου. Πρέπει να σεβαστώ την επιθυμία του. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Πρέπει και γω να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα στο μυαλό μου.
Ναι, είναι καλύτερα έτσι.