«Ξανά…»

Συναισθήματα. Χάος. Συναισθηματικό χάος. Μέρες που νιώθω αναίσθητη. Δεν έχω κλάψει πάντως. Ίσως μια φορά.

Έκλεισα τον έκτο μήνα που με βασανίζουν οι αϋπνίες. Δεν έχω ιδέα τι θα μπορούσα να κάνω για να φύγουν. Χάος. Χάος. Χάος. Πόσα κείμενα ξεκίνησα να γράφω, αλλά δεν μπόρεσα να τελειώσω.

Σταμάτησα να γράφω. Σταμάτησα να εκφράζομαι. Να εκφράζω τον πόνο που έχω μαζέψει και μαζεύω. Ίσως ήταν το χειρότερο πράγμα που μπορούσα να μου κάνω. Με πλήγωσα. Έχω μπερδευτεί. Υπάρχουν φορές που φέρομαι με υπερβολική ευαισθησία και άλλες με αμείλικτη αναισθησία. Τις περισσότερες γίνομαι αναίσθητη απέναντι μου. Με πλήγωσα. Δεν με δέχομαι, δεν μου δίνω ευκαιρίες, δεν με κάνω παρέα.

Έφτασα όμως έως εδώ. Σταμάτησα να γράφω και με «αρρώστησα». Με κατάστρεψα, έτσι δεν είναι; Αν το να γράφεις είναι ασθένεια, χαίρομαι που με έπιασε είπε ο Τσάρλς Μπουκόφσκι. Αν η θεράπεια είναι να γράφεις, τότε εγώ σταμάτησα να παίρνω την αγωγή. Πριν 16 χρόνια ξεκίνησα να γράφω. Πού με έφτασε; Να κάθομαι σε ένα γραφείο με θέα ένα καράβι «Blue Star Ferries» μαζί με ανέκφραστους ανθρώπους, μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή να γράφω για την Σαντορίνη και τον μύθο της χαμένης Ατλαντίδας. Έτσι ώστε να τους πείσω να με προσλάβουν για υπάλληλο. Αυτό το κείμενο το γράφω στα Αγγλικά, αφού συμπλήρωσα κάτι τεστ – προσωπικά θεωρώ ότι ηταν ψυχομετρικά. Φευ!

Σταμάτησα να γράφω αλλά πήρα απόφαση να το ξαναρχίσω γιατί… με πλήγωσα γαμώτο. Δεν θέλω να πονάω αλλά με πλήγωσα.

Ερατώ Α.

Υ.Γ: Οι περισσότερες μέρες της ζωής είναι ένα τεράστιο συγγραφικό μπλόκο.

Αριάδνη Γράψα