Σέβη, πρώτα από όλα, θέλω να σε ευχαριστήσω για την τιμητική σου πρόσκληση να είμαι εδώ απόψε. Με τη Σέβη γνωριζόμαστε πολλά χρόνια όταν συνυπηρετήσαμε στο πειραματικό Γυμνάσιο. Είναι μια αγαπημένη φίλη, μια εξαιρετική θεολόγος , συνάδελφος που εκτιμώ πάρα πολύ. Είναι ένα ανήσυχο, ακούραστο και καλλιτεχνικό πνεύμα, που όλο κάτι σκαρώνει στο μυαλό της και κάτι γράφει.
Αν και οι « Μυστικοί Πράκτορες σε δράση» έχουν την ετικέτα του παιδικού διηγήματος, στην ουσία απευθύνονται και στο ενήλικο κοινό. Το θέμα που αγγίζει η Σέβη , η άνοια και η διαχείρισή της μας αφορά όλους μικρούς και μεγάλους.
Πρόκειται για μια ασθένεια ιδιαίτερη, δύσκολη και πολλές φορές επικίνδυνη και σίγουρα δεν είναι εύκολο να ζεις με έναν άνθρωπο που έχει άνοια. Πολλές συνήθειες της καθημερινότητας χρειάζεται να αλλάξουν, πολλές νέες και πρωτόγνωρες καταστάσεις προκύπτουν, η ζωή πια δεν είναι η ίδια.( απόσπασμα) Δεν είμαι βέβαια γιατρός , ούτε ψυχολόγος για να δώσω κάποιες οδηγίες και παραινέσεις. Θα μοιραστώ μαζί σας, ως θεολόγος μόνο, κάποιες σκέψεις που έκανα διαβάζοντας το βιβλίο.
Άνθρωπος…το τελευταίο, αλλά το τελειότερο δημιούργημα του Θεού. Στην Π.Δ ήδη από τις πρώτες σειρές στο βιβλίο της Γενέσεως διαβάζουμε για την ¨κατ΄εικόνα¨ Θεού δημιουργία του ανθρώπου. Με απλά λόγια , είμαστε το μοναδικό ον που διαθέτει λογική σκέψη, που μπορεί να επιλέγει και να είναι ελεύθερο. Έχουμε το περιβόητο «αυτεξούσιο», είμαστε κύριοι του εαυτού μας και αποφασίζουμε πώς θα το χρησιμοποιήσουμε. Κι αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα..Αν βλέπουμε σε κάθε άνθρωπο μια «εικόνα» του Θεού, τότε αμέσως γίνεται συν-άνθρωπος. Πόση ουσία και αξία δίνει στη ζωή μας αυτό το συν! Συμβιώνουμε, συνδημιουργούμε, συμπορευόμαστε, συμπάσχουμε, αλλά και συγχωρούμε. Δεν είναι σχήμα λόγου όλα αυτά . Οι Πατέρες μας λένε « Είδες τον αδελφό σου ; Είδες Κύριον τον Θεό σου»
Στην παραβολή της Τελικής Κρίσεως ο Χριστός μας λέει « Καθετί που κάνατε έστω και σε έναν από τους πτωχούς αδερφούς μου, είναι σα να το κάνατε για μένα». Τοποθετεί τον εαυτό του στη θέση του ξένου, του διψασμένου, του φτωχού, του αρρώστου. Μας δείχνει ακριβώς αυτό, κάθε άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού. Και ο Απόστολος Παύλος μας προτρέπει καθετί που εργαζόμαστε να το κάνουμε πρόθυμα και με την καρδιά μας , σα να το κάναμε για τον ίδιο το Χριστό. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας συνιστά να προσφέρουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να χαιρόμαστε και να θεωρούμε ότι μάλλον παίρνουμε , παρά δίνουμε. Με αυτό τον τρόπο αντιμετωπίζεται και η γλυκιά γιαγιά του διηγήματος από το οικογενειακό περιβάλλον. Δεν είναι βάρος φυσικά , αλλά ένας αγαπημένος άνθρωπος που βρίσκεται σε ανάγκη . Η μητέρα επιστρατεύει τα αγόρια της και τους δίνει το ρόλο του προστάτη και ταυτόχρονα τους δίνει ένα σπουδαίο μάθημα ζωής. Στα δύσκολα δεν εγκαταλείπουμε , αλλά κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας να βοηθήσουμε αυτόν που μας χρειάζεται. Μακάρι όλοι να είχαμε την προθυμία και την αγνή αγάπη των δύο μυστικών πρακτόρων.
Σίγουρα στη ζωή δεν είναι όλα εύκολα κι όταν έρχεται μία ασθένεια η πραγματικότητα γίνεται σκληρή. Ο άνθρωπος όμως που θεωρεί το άλλον συνάνθρωπο δεν έχει άλλο δρόμο, παρά μόνο της προσφοράς, της αγάπης, της ανιδιοτέλειας. Να μην κοιτάζω πώς να ξεφύγω από τη δυσκολία , αλλά πώς να βοηθήσω τον άλλον , πώς να τον αναπαύσω, όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος.
Πώς μπορούμε να αφήσουμε μόνο και αβοήθητο αυτόν που ασθενεί ; «Αγαπάτε αλλήλους» μας ζήτησε ο Χριστός , «Αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου» μας είπε. Δε χρειάζεται να είναι κάποιος θεολόγος για να γνωρίζει την παραβολή του καλού Σαμαρείτη και το νόημά της. Είναι τόσο απλό , αλλά και τόσο δύσκολο συνάμα. Γιατί ; γιατί χρειάζεται να παραμερίσουμε τον εγωισμό και τη φιλαυτία μας. Να αλλάξουμε την πορεία μας , να ξεβολευτούμε , όχι για δικό μας όφελος , αλλά για τον πλησίον. Αυτή την αλλαγή μας περιγράφει η Σέβη με ένα πολύ όμορφο κι έξυπνο τρόπο. Όλοι στην οικογένεια βοηθάνε αυτόν που έχει ανάγκη, είμαστε όλοι μαζί στις δυσκολίες, δείχνουμε όλοι μαζί υπευθυνότητα. Μάλιστα , τα παιδιά της οικογένειας, οι μυστικοί πράκτορες, μεγαλώνουν ακριβώς με αυτή τη στάση ζωής «προσφέρω με χαρά» . Στο χριστιανισμό δεν υπάρχει το «εγώ» αλλά το «εμείς», δεν υπάρχει το «μόνος», αλλά το «μαζί». Από πόσα βάσανα, στεναχώριες, δυσκολίες μας έχει σώσει αυτό το μαζί και με πόσες χαρές μας έχει γεμίσει. Όταν μια μέρα η γιαγιά ανοίγει την πόρτα και φεύγει από το σπίτι, όλη η οικογένεια τρέχει να την προλάβει.
Κάθε ασθένεια στην αντιμετώπισή της χρειάζεται δύναμη , η άνοια απαιτεί και μεγάλη υπομονή. Και τι άλλο είναι ο χριστιανός , αν όχι άνθρωπος του φωτός , της προσφοράς, της υπομονής της αγάπης;
Η αγάπη είναι ενεργητική δύναμη μέσα στον άνθρωπο, είναι δράση κι όχι παθητικό συναίσθημα. Η Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή , γνωστή και ως ύμνος της αγάπης μας λέει
Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει
Καλοτάξιδο το βιβλίο σου, Σέβη, ευχόμαστε σύντομα να δούμε και άλλες εκδόσεις!
Μαρία Τερλέκη
Θεολόγος, Μsc στην Αγία Γραφή