Την ώρα που όλο βρέχει, ξέρω τι λεν για μένα. Δεν ουρλιάζω πια. Θέλει μεγάλη τέχνη σου λέω, σαν το γλυκό του κουταλιού, να εισέλθω στον κόσμο αυτό. Με τα χέρια τους θάψανε τ΄ αθώα αρνιά. Το κακό φυτρώνει συνήθως στις ρίζες μιας ακακίας. Μ΄ ένα μου μόνο όνειρο σκίζω της μοίρας τα γραμμένα σηκώνοντας λίγη σκονίτσα σαν άχνη. Άλλοτε ήθελα ήλιο δικό μου κι άλλοτε ξάστερη νύχτα. Τόσες πληγές . . .Τριαντάφυλλο δεν είμαι κι όμως με μάδησαν. Η ειρωνεία από ξανθά μαλλιά αποτέλεσμα στιγμιαίων επιλογών. Ψάχνω μια άκρη, ένα αντίδοτο στον πόνο. Ένα αντίδοτο στα σκοτάδια. Το φως. Το φως το αρμονικό έχει την ξενιτιά στα μάτια. Ανάμεσα στη γη και τον ήλιο. Εκεί θα πάω. Μόνο εκεί φυτρώνει η γραφή.
Ελένη Γκόρα