Ατέρμονο ταξίδι

Μετρώντας αντίστροφα τα φετινά καλοκαιρινά βράδια απόψε, μια Αυγουστιάτικη ήσυχη κι υπέροχη βραδιά ρεμβάζω τον ουρανό.

Το φεγγάρι δεν είναι ολόγιομο, δεν είναι ούτε καινούριο, είναι αυτή η φάση που μοιάζει με μισή φέτα πορτοκαλιού.

Η θέση του γυρμένη σαν να είναι ετοιμο να πέσει από το χαμηλό σκαλιστό παλαιού τύπου ποτήρι… Ή το μοντέρνο, λεπτεπίλεπτο, λίτο κ απέριττο ποτήρι…

Εκεί γυρμένο…

Από κάτω του ακριβώς, τα φώτα του λόφου μοιάζουν με μικρά ρεσώ κεράκια που ακούν την ατμόσφαιρα πιο ρομαντική…

Σε λίγο θα χαθεί πίσω από τον λόφο …μα τώρα αχ, τώρα έχει ένα χρώμα ζεστό πορτοκαλι! Χάνεται σιγά σιγά.  Χάνεται… Το σχήμα αλλοιώνεται… πάει χάθηκε …

Εάν είχα τζιν campari βερμούτ και λικέρ πορτοκάλι, θα έφτιαχνα ένα κοκτέιλ nigreto έτσι για να το πιω σε μια τόση δα στιγμούλα στο ατέρμονο ταξίδι της Γης!

Αθανασία Αφροδίτη Μπανάγκα