Προστυχάντζες
Είναι πολύ φυσιολογικό να αλλάζει κανείς μεριά, όταν συναντάει κάποιο εμπόδιο μπροστά του sic διπλοπαρκαρισμένα αμάξια. Ανάβει φλας και αλλάζει. Όταν όμως εσύ το κάνεις-πω πω προστυχιά- σε βρίζουν, σε μουντζώνουν. Τα παράπονα αλλού!
Γνήσιοι ιθαγενείς
Έχει βγάλει το μισό του αυτοκίνητο και σου κλείνει το δρόμο. Ελαττώνεις ταχύτητα και του παίζεις τα φώτα να περάσει. Αφού δεν χωράς εσύ, ας φύγει αυτός. Δε φεύγει. Σταματάς. Του παίζεις ξανά τα φώτα να περάσει. Μαζεύεται. Νομίζει ότι του κάνεις παρατήρηση. Του παίζεις άλλη μια φορά τα φώτα και του κάνεις νόημα να περάσει. Τελικά, περνάει. Άλλο πάλι και τούτο!
Το συνθηματικό
Περιμένεις πρώτος στη σειρά. Ανάβει πράσινο. Δεν προλαβαίνεις να βάλεις το χέρι σου στην ταχύτητα και όλοι πατάνε κόρνα. Λες και εσύ θέλεις να μείνεις εκεί. Προς τι η κόρνα; Είναι κάποιο συνθηματικό και δεν το ξέρω; Τόση μεγάλη χαρά ή τόσο πολύ νεύρο;
Τρέχουμε τώρα, τρέχουμε
Περιμένω να ανάψει πράσινο. Μπαμπάς, παιδί, μαμά, όλη η οικογένεια τρικάβαλη στο μηχανάκι. Εγώ στο αυτοκίνητο μόνη. Με κοιτάνε. Αν μου έλεγαν, βάλε μέσα το παιδί, θα το έβαζα. Αλλά δε με κοιτάνε με αυτόν τον τρόπο. Με κοιτάνε και λένε· θα ανάψει, θα φύγουμε πρώτοι. Κι έτσι και έγινε.
Άνθρωποι είναι, όχι μύγες
Διαβάζω τα ενημερωτικά site. Δεν υπάρχει βδομάδα που να μην χάσει κάποιος τη ζωή του στην άσφαλτο. Οι σειρήνες πάνε και έρχονται. Βαρέθηκα να βλέπω φυτεμένα εκκλησάκια. Ας κάνουμε κάτι. Ας μην συνηθίσουμε την κακή είδηση.
Ελένη Γκόρα