Το Οξυγόνο των Αισθήσεων: Ποιήματα για τον έρωτα χωρίς αντίκρισμα
Το Οξυγόνο των αισθήσεων είναι η πρώτη και ολοκληρωμένη ποιητική συλλογή του Ανδρέα Ηλιόπουλου, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διάνοια.
Στη συλλογή ανθολογούνται τριάντα πέντε ποιήματα, στα οποία ακούμε τη φωνή του ποιητή να μιλά για θραύσματα, απώλειες και μνήμες και να αποκαλύπτει την ευαίσθητη πλευρά του εαυτού του, «Πόσες πληγές, υποβόσκουν κάτω από το βαρύ πανωφόρι/ της ψυχής μου» και «Είμαι ολάκερος ραγίσματα». Τα περισσότερα ποιήματα έχουν αποδέκτες γυναικεία πρόσωπα, αλλά φυσικά και όλους εμάς που ψάχνουμε τον έρωτα, τη συντροφικότητα, την αγάπη και την αποδοχή.
Ο Ηλιόπουλος σε όλα του τα ποιήματα φανερώνει τις πιο μύχιες σκέψεις του γύρω από τις σχέσεις. Για να βρει τον έρωτα δεν μένει μόνο στα λόγια, αλλά προσπαθεί να διαβάσει και τη γλώσσα του σώματος «Ένα βλέμμα άλλοτε αρχοντικό κι άλλοτε μειλίχιο/ που αν το διέσχιζες ως το τέλος του/ σου παρέδιδε τα κλειδιά ενός ανάλγητου κόσμου». Και επειδή την πάτησε αρκετές φορές, άλλωστε κι εμείς δεν την έχουμε πατήσει τόσες κι άλλες τόσες, εκφράζει τα θέλω του. Ήδη από το πρώτο του ποίημα βάζει τα όριά του λέγοντας «Δεν θέλω τον Ενεστώτα στη ζωή μου/ γιατί σκλάβος των ημερών θα είμαι», ενώ στα επόμενά του ποιήματα είναι σαν να εξιστορεί όλες εκείνες τις στιγμές που ένιωσε προδομένος και εξαπατημένος «Λάθος γυαλιά νομίζω πως φορούσα πάντοτε/ Αστραφτερή μπαλαρίνα που χόρευες στην κεντρική σκηνή της ζωής μου», «Ποτέ δεν ερωτεύτηκα την ίδια/αλλά μια συγκεκριμένη εκδοχή του εαυτού της».
Μέσα από τις βιογραφικές ή και μη αναφορές του ποιητή, άλλοτε συμπάσχουμε κι άλλοτε ταυτιζόμαστε. Και μήπως τελικά, δεν είναι αυτός ο ρόλος της ποίησης; Να διαβάζουμε και να κατανοούμε τον κόσμο, να βρίσκουμε την παρηγοριά και να ανιχνεύουμε τις νάρκες; Και αυτό ο Ηλιόπουλος το καταφέρνει καλά. Παίρνει τον ρόλο του συμβουλάτορα και μας υποδεικνύει τα λάθη και τις παγίδες «Να αναρριχηθώ με τα κλαδιά μου επάνω σου/ και να σε τυλίξει η αγάπη μου». Έτσι, τα ποιήματά του γίνονται δρόμος προς την αυτογνωσία «Ο χρόνος χασάπης αργότερα/ μπήκε στο ερειπωμένο κάστρο/ και τον ανέσυρε νεκρό/ με τον γλυκασμό της πλάνης/ζωγραφισμένο ακόμα στο πρόσωπό του» και «Τρέχοντας ξυπόλυτος στους δρόμους της ζωής/συμπέρανα πως στη λεωφόρο των ονείρων/ δεν υπάρχουν φανάρια/ μονάχα επικίνδυνες φωταψίες».
Ακόμα κι αν ο ποιητής ένιωσε πολλές φορές πληγωμένος «Ύψωνες απαγορευτικά και κάθε βήμα μου προς τη μεριά σου/ κατέληγε σε αδιέξοδο» βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει και αυτό προτείνει να κάνουμε κι εμείς «Με το τελευταίο σπίρτο της ελπίδας,/άναψα την υπόλοιπη ζωή μου», «Ο οικοδόμος της ζωής σου είσαι εσύ/ και τα καρφιά,/ τα λάθη σου».
Ο Ηλιόπουλος γράφει ποιήματα για τον αγώνα να κατακτήσει τον απόλυτο έρωτα με πιο λαμπρό εκείνο που είναι αφιερωμένο στις ρίζες του και τις καταβολές του. Τώρα η γυναικεία φιγούρα, στην οποία απευθύνεται, παίρνει μια πιο ξεκάθαρη μορφή, είναι η ίδια η Ελλάδα. «Τέσσερις αιώνες μέσα στη λάσπη της σκλαβιάς/ που έβρεχε μόνο απελπισία, φύτρωσε η κόκκινη παπαρούνα του ξεσηκωμού».
Στο τέλος, ο ποιητής συμφιλιώνεται με τον εαυτό του και καταπιάνεται με το κύριο χαρακτηριστικό της εποχής μας, τη μοναξιά. «Αιχμάλωτος στη γεωγραφία της ψυχής του/ πορευόταν μόνος στα σοκάκια της ζωής». Ο Ηλιόπουλος παίρνει την ευθύνη των πράξεών του και πορεύεται ελεύθερος πια από εφιάλτες «Η παραδοχή του λάθους σου/ μην γίνει παραίτηση/ μα ανασύνταξη του εαυτού σου». Το Οξυγόνο των αισθήσεων είναι μια ποίηση καθαρά ερωτική, όπου ο έρωτας είναι μια πληγή και ο ερωτευμένος ατρόμητος πολεμιστής.