Η Εύα Αραμπατζή για το Οξυγόνο των Ασθήσεων
Σημαντική προειδοποίηση: Το κείμενο που ακολουθεί είναι καθαρά υποκειμενικό, καθώς βασίζεται στην προσωπική αντίληψη και κατανόηση της ποιητικής συλλογής του Ανδρέα Ηλιόπουλου, “Το οξυγόνο των αισθήσεων”. Όλα όσα ακολουθούν δεν είναι σίγουρο ότι έχουν τη συναίνεση ή τη σύμφωνη γνώμη του συγγραφέα.
Στο μυαλό του ποιητή
Είναι πολλές οι στιγμές εκείνες που διαβάζοντας ένα λογοτεχνικό κείμενο ή ένα ποίημα αναρωτήθηκα τι να σκεφτόταν ο συγγραφές όταν το έγραφε. Τι εικόνες περνούσαν από το μυαλό του. Εικόνες ίσως φορτωμένες με προσωπικά βιώματα και συναισθήματα, που κυλάνε στο χαρτί αποτυπωμένα ως λέξεις.
Λέξεις ικανές να μεταδώσουν και στον αναγνώστη – όσο είναι αυτό δυνατό – το ίδιο συναίσθημα. Λέξεις που συντελούν στη μέθεξη και στην επικοινωνία ανθρώπων ξένων μεταξύ τους, από διαφορετικούς κόσμους προερχόμενοι, με τόσο διαφορετικές εικόνες και παραστάσεις στο μυαλό του καθενός.
Από την πρώτη κιόλας ανάγνωση των ποιημάτων του Ανδρέα Ηλιόπουλου γίνεται αντιληπτό ότι υπάρχουν κάποιες λέξεις που η επανάληψή τους είναι ενδεικτική της βαρύτητας και της σημασίας που έχουν για τον ίδιο. Λέξεις που αφορούν την τοπιογραφία της περιοχής που μεγάλωσε αλλά και έννοιες που φαίνονται αν βασανίζουν τη σκέψη του.
Λέξεις που σχετίζονται με το υγρό στοιχείο όπως η θάλασσα και ο ωκεανός.
“Μαλώνω με τη θάλασσα της θλίψης μου
όπως η θάλασσα μαλώνει το χειμώνα
με τα βράχια”
“Ο απέραντος ωκεανός της ψυχής της
ξεχείλιζε μέσα από το βλέμμα της”
Ή άλλες φορές τα πέτρινα τείχη, τα δέντρα και ο κισσός.
“Ένοιωσα σαν ένα μικρό δεντράκι
που ήθελε να ξεριζώσει τις ρίζες του
και να τρέξει κοντά σου”
Ή οι φωτογραφίες στις κορνίζες. Ο χρόνος. Η σιωπή.
“Φαντάσου να σε έβλεπαν οι άνθρωποι
μέσα από τις κορνίζες”
Και τέλος, οι ψευδαισθήσεις και η αυταπάτη.
“Και διψασμένη γι΄άλλες αυταπάτες
θ΄αναγκαστείς να πιεις την αλήθεια”
Οι εικόνες έχουν εντυπωθεί στον ψυχισμό του συγγραφέα και αποδίδονται με ένα διαφορετικό νόημα που ξεπερνάει τις έννοιες του σημαίνοντος και του σημαινόμενου. Και όλα αυτά δεμένα με το άρωμα της απουσίας.
Η απουσία είναι εκείνη που πυροδοτεί τις αισθήσεις.
“Όλοι οι μήνες περισσεύουν μακριά σου”
Η έλλειψη και το ανικανοποίητο οξύνουν και μεγεθύνουν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Μας κάνουν πιο ευάλωτους αλλά μας κάνουν και πιο δεκτικούς στον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα καθημερινά και τα οικεία. Έτσι, τα πρόσωπα στις φωτογραφίες αντικατοπτρίζουν τη λήθη και το χρόνο που πήγε χαμένος. Η θάλασσα, την ορμή των συναισθημάτων που δεν βρίσκουν πλέον αποδέκτη. Τα όνειρα που κάναμε φαντάζουν ξεφτισμένες ψευδαισθήσεις που μας πνίγουν. Τα γυαλιά της μυωπίας, μας έκρυβαν τον πραγματικό κόσμο.
Από τα μισάνοιχτα παράθυρα βλέπουμε τον ήλιο να τρυπώνει και ποθούμε έτσι να τρυπώσει και στην καρδιά μας ο σπόρος μιας νέας αρχής γιατί η θλίψη είναι γλυκιά, αλλά ξέρουμε ότι δεν θα την αντέξουμε για πολύ.
Δεν ξέρω εάν κάποιος από εμάς, μεγαλωμένος σε αυτόν τον τόπο, με τα δικά μας βιώματα και τις σύγχρονες εικόνες που μας κατακλύζουν, κάποτε θα γράψει για έρωτες άγονους σαν τη γη των ανοιχτών ορυχείων του λιγνίτη και για ψευδαισθήσεις μιας πραγματικότητας σαν τις αντανακλάσεις από τους καθρέφτες των φωτοβολταϊκών πάρκων που πολύ σύντομα θα μας πνίξουν.
Ιούλιος 2022