Ήθελα να δω θάλασσα.
Ένας καφές δίπλα στη θάλασσα… γιορτή! Μένω δίπλα στη θάλασσα και με αυτό και με εκείνο σπάνια τη βλέπω. Ο χρόνος τρέχει και εγώ ακολουθώ από πίσω. Εδώ και καιρό παρακαλάω για ένα Σάββατο ελεύθερο. Λίγο πριν την οριστική-πλεονασμός- εκπνοή του, το 2017 μου χάρισε ένα Σάββατο. Ένα Σάββατο για εμένα. Μεγάλη η χαρά μου.
Αποφασίσα ένα μικρό ταξιδάκι ως το Ρίο. Φτάνω και λέω ας βγω μια σέλφι με φόντο τα κύματα, τη γέφυρα και την Παλιοβούνα. Εγώ μπροστά τους μοντέλο. Φτιάχνω μαλλί, βάζω κόκκινο κραγιόν, φορώ γυαλί και μειδιώ σαν τους κούρους και τις κόρες, νομίζω. Πολύ ωραία βγαίνεις, λέω από μέσα μου. Θα σε ανεβάσω, κάνω όνειρα! Βγήκα δυο τρεις. Μια όρθια, μια καθιστή, ξέρετε για να διαλέξω. Κάνω να φύγω και βλέπω δίπλα μου μια μικρή λεπτομέρεια του φόντου. Μια σιχασιά. Πάνω στο πεζούλι ένα o.b. Τώρα αυτό το ξέβρασε η θάλασσα; Είναι το o.b. της θάλασσας, όπως λέμε ο θησαυρός της θάλασσας; ‘Η κάποια το πέταξε πρόσφατα εκεί;
Είπαμε εμείς τα κορίτσια να ‘μαστε βρομιάρες. Βρομιάρες στο μυαλό. Εκεί είναι η διαφορά και φυσικά το μυστήριο όλο.