Το ΠΣΚ που μας πέρασε μου συνέβη μια σειρά από λιγάκι τουλάχιστον, ατυχή γεγονότα, που ίσως οφείλονται εν μέρει και εν γένει στην αφηρημάδα μου.
Διαπιστώνω λοιπόν, την Παρασκευή το βράδυ ότι κάπου έχασα τον χρυσό μου κρίκο, το αγαπημένο μου σκουλαρίκι εδώ και κανένα χρόνο. Έχω πλέον έναν κρίκο και λυπάμαι πολύ που δεν βρέθηκε. Είχε κούμπωμα καλό με κλιπ και δεν καταλαβαίνω πώς έπεσε από το αυτί μου.
Ενδεχομένως, σε κάποια στιγμή αφηρημάδας να ανοιγόκλεισα το κλιπ, να έπεσε και να χάθηκε. Ούτε το κατάλαβα! Όμως, κάτι τέτοια σπαστικά τα κάνω· παίζω με τα κουμπώματα από τα σκουλαρίκια.
Το Σάββατο ξεκίνησα να πάω να πάρω φουντούνια από το περίπτερο πηγαίνοντας στο σπίτι μιας φίλης-τρελαινόμαστε για φουντούνια και για άραγμα στον καναπέ.
Στον δρόμο το δεύτερο πρόγραμμα σαν να είχε αφιέρωμα στον Cohen. Οπότε, ξεχάστηκα και έκοβα βόλτες μέσα στην πόλη ακούγοντας ραδιόφωνο. Πόση είναι η Κοζάνη άλλωστε, από τη μια άκρη ως την άλλη; Δυο και τρεις φορές πέρασε η ώρα-κοντά στο εικοσάλεπτο.
Ανησυχώντας η φίλη μου με καλεί. Σου λέει, γιατί κάνει τόση η ώρα αυτή; Σε πέντε λεπτά θα πρεπε να ήταν εδώ. Δεν την απαντώ, γιατί κινητό και τιμόνι δεν τα μπορώ.
Βλέποντας την κλήση, θυμάμαι γιατί μπήκα στο αμάξι και σταματώ στο περίπτερο. Παίρνω φουντούνια, ανοίγω το πορτοφόλι και δεν βλέπω λεφτά. Ή που τα ξόδεψα και δεν θυμάμαι πού ή που έκαναν φτερά. Εγώ μια φορά θυμόμουν ότι είχα κάτι λίγα.
Και που λέτε πλήρωσα με κάρτα ένα πάκο φουντούνια. Έλεος! Και επειδή ντράπηκα πήρα πατατάκια και κριτσίνια. Μην ρωτάτε· τα φάγαμε όλα!
Κι ύστερα, φτάνει η Κυριακή κι έχω ένα σωρό πράγματα να εκκρεμούν και πάει η ώρα τέσσερις για να κλείσω μάτι.
Το πρωί είχα μάθημα και δεν μπορούσα να ξυπνήσω.
-Ελένη, έρχεσαι; μου ‘ρθε ένα μήνυμα.
Ευτυχώς ήδη ήμουν στον δρόμο κι όχι, στο κρεβάτι μου.
Αν και θα μπορούσα. Μου ΄χει τύχει!
Ελένη Γκόρα