Μέρα απογραφής
Περπατούσα στον κεντρικό πεζόδρομο της Κοζάνης.
Μπροστά μου μια παρέα αγοριών.
Από τα συμφραζόμενα καταλαβαίνω ότι είναι φοιτητές εδώ.
Ένας από αυτούς μιλάει στο τηλέφωνο.
“Μα καλά πόσο μπροστά είστε, μαγαζί που το λένε Λάτσικα, παγκάκι για να φορτίζω το κινητό. Πού είμαι ρε φίλε; Πού είμαι; Τρελά χαϊλίκια!”.
Με αυτό το Λάτσικα πολύ μου ήρθε να γελάσω.
Είναι τα πολλά σύμφωνα εδώ, τα περιστέρια και οι χαιρετούρες, πςςς εεε, που όποιος πρωτοέρχεται για να μείνει κάπως κάτι παθαίνει με σημείο αναφοράς πάντα το ρολόι και τα παλιά ΚΤΕΛ! Κι έτσι σκέφτηκα, σήμερα είναι η μέρα της απογραφής.
Κάτοικος λοιπόν, σε οικισμό που έχει Λάτσικα!
Λάτσικα κι όχι Λάτσκος.
Μεμιάς τα καραμελάκια που αγόραζα μικρή σε εκείνο το ασπροκίτρινο χαρτοσακουλάκι μπήκαν σε ένα άλλο. Πιο νότιο.
Πιο αγάπαγα τα καραμελάκια.