Πριν από λίγες μέρες πήγα σε μία συνέντευξη για δουλειά. Κι έτσι όπως ο ιδιοκτήτης, ας τον πούμε, οραματιζόταν την επιχείρησή του, εγώ τον έκανα εικόνα.
Αφέντη στο κτήμα να ιππεύει ένα άλογο και να περνάει δίπλα απ’ τους ανθρώπους που έχει στη δούλεψή του. Να τους χλευάζει, κι αυτοί να σκύβουν το κεφάλι και να συνεχίζουν να μαζεύουν τη σταφίδα έχοντας ανάγκη τη δουλειά. Να τους απειλεί ότι δεν θα τους πληρώσει, γιατί είναι αργοί κι άχρηστοι. Να το λέει αυτό και να ανεμίζει το καμουτσίκι. Κι οι άνθρωποι να το πιστεύουν ακόμα πιο πολύ ότι είναι αργοί κι άχρηστοι και να σκύβουν ακόμα πιο πολύ το κεφάλι κοντεύοντας να φιλήσουν το χώμα. Και καθώς περνάει από το κάθε αυλάκι να το επαναλαμβάνει με πιο δυνατή φωνή και να νιώθει μεγάλος-αν με καταλαβαίνετε- αφέντης.
Κι όταν η ώρα θα έχει περάσει να επιστρέφει στην προικώα οικία, να ξεπεζεύει το άλογο αγορασμένο με δόσεις δανεικές κι αγύριστες και να σκέφτεται τι καλά που θα ήταν να ήταν αφέντης και να είχε ένα μεγάλο κτήμα σαν του γείτονα με την καλύτερη ποικιλία και με πολλούς ανθρώπους στη δούλεψή του, που θα τους άφηνε εννοείται απλήρωτους, γιατί θα περιμένε να βγει-αν όλα πήγαιναν καλά- το εμπόρευμα.
Κι αν έβγαινε πάλι δεν θα τους πλήρωνε, γιατί το κτήμα θα ήταν ήδη υποθηκευμένο και θα πρεπε πρώτα να ξεπληρώσει τον τοκογλύφο και πάει λέγοντας…Κι έτσι θα έπαιρνε άλλους ανθρώπους στη δούλεψη, που καλύτερα να ήταν δούλοι ή τεσπα κάποιος άλλος να τους πλήρωνε. Αλλά αυτός θα ένιωθε αφέντης. Γιατί αυτό το όνειρο είναι στο DNA του από πάππου προς πάππου.
Και με αυτό το όνειρο για κληρονομιά πώς να μαζέψει τα μανίκια του να δουλέψει…
Κάποιος κόπηκε σ΄ αυτήν τη συνέντευξη.
Αν δεν ήμουν εγώ, τότε ποιος;
Ελένη Γκόρα
!!!!!….