Το ρολόι έδειχνε 9και τέταρτο.
Περπατώντας μέσα στην σκοτεινή πόλη-μιας και οι λάμπες είχαν αργήσει να φωτίσουν τους δρόμους-έσπρωξα την πόρτα από τον κινηματογράφο. Θα έβλεπα τα “Φανταστικά ζώα: Τα μυστικά του Ντάλμπντορ”.
Έβγαλα εισιτήριο, μπήκα στην αίθουσα. Κάθισα και μετά από λίγο πήγα στο κυλικείο. Αγόρασα νερό, κόκα κόλα, γλειφιτζούρι και νάτσος. Τα κουβάλησα όλα και κάθισα πάλι στη θέση μου.
Προτού ξεκινήσει η ταινία είχα πιει νερό και λίγη κόκα κόλα. Ύστερα, ξεκίνησα τα νάτσος και αφού έφαγα μερικά, τα άφησα στην άκρη. Δεν μου άρεσαν. Μέχρι να ξεκινήσουν οι τίτλοι αρχής είχα πιει όλη την κόκα κόλα.
Μετά -ήσυχη πια- συγκεντρώθηκα στην ταινία, μέχρι που θυμήθηκα ποτέ ήταν η πρώτη φορά που είδα Χάρι Πότερ.
Ναι, μετά από τόσα χρόνια είμαι στην ίδια πόλη, στην ίδια αίθουσα με άλλα μαλλιά, με περισσότερα κιλά κι αντί για σοκολάτα τρώω γλειφιτζούρι-μου φάνηκε κιόλας ότι σπινθήρισε μόλις το σκέφτηκα αυτό.
Αν το ήξερα τότε που ήμουν έφηβη, ότι στα 30+ δεν θα έχουν αλλάξει πολλά-αχάριστη να μην είμαι- θα έγραφα στον ενήλικα εαυτό μου ένα γράμμα, που μακάρι να πήγαινε κάπως έτσι:
“Αγαπητή, θα ζεις σαν έφηβη, αλλά θα σκέφτεσαι σαν ενήλικη. Μην σε τρομάζει. Τα πρώτα 10-15 χρόνια είναι δύσκολα, μετά συνηθίζεις”.
Από την ταινία τώρα κι αυτήν την στιγμή θα ήθελα ένα νίφλερ.