Η Ελένη και…τα αυγά πασχάλια
Είναι Σάββατο μεσημέρι. Έξω βρέχει πολύ δυνατά. Φοράω μία μπεζ φόρμα καμπάνα, η οποία σέρνεται στα λασπόνερα. Τη μαζεύω και την κρατάω με το ένα χέρι μου. Με το άλλο κρατάω την κουκούλα για να προστατέψω τα μαλλιά μου. Είχα πάει κομμωτήριο την προηγούμενη και για κανέναν λόγο δεν ήθελα να γίνουν χάλια.
Σκέτη τραγωδία. Ό,τι πιο κοντινό ήταν ένα super market. Λέω θα μπω μέσα μέχρι να κοπάσει η βροχή κι ύστερα θα καθίσω σε ένα καφέ. Καμιά φορά δεν μου αρέσει το σπίτι. Άμα είναι να κλειστώ κλείνομαι και γράφω πάνω από οχτώ ώρες την ημέρα. Είναι όμως, κάποιες άλλες μέρες που δεν θέλω καθόλου. Μια από αυτές τις μέρες ήταν και εκείνο το Σάββατο.
Μπαίνω λοιπόν, στο super και στο πρώτο πράγμα που πέφτω πάνω είναι μερικά ράφια με βαφές αυγών. Εδώ είσαι Ελένη, μου λέω. Κοντοστέκομαι. Τις κοιτάω. Όχι, για κόκκινες και πράσινες δεν είμαι. Ούτε και για μπρονζέ, όμως αυτές οι παλ; Και παίρνω όσα φακελάκια είχε σε χρώμα παλ. Ροζ, γαλάζιο, φιστικί, κίτρινο ξεθωριασμένο, μοβ. Ύστερα, πάω στις σοκολάτες και παίρνω αυτές τις μεγάλες, τις πολύ μεγάλες. Χαζεύω λίγο ακόμα τα ράφια και πάω στο ταμείο ενθουσιασμένη.
Ναι, ναι φέτος θα τα βάψω παλ! Βλέπω βιντεάκια από την εταιρία και λέω τα αυγά μου θα είναι για φωτογραφίες, για τέτοια επιτυχία μιλάμε!
Περνάνε οι μέρες αγοράζω μια δωδεκάδα άσπρα αυγά και τα βράζω. Έχω ανακοινώσει σε όλους- είτε ενδιαφέρονται είτε όχι-ότι φέτος θα τα κάνω παλ. Αλλά, καθώς τα βράζω, τι γίνεται; Μου σπάνε όλα! Γκαντεμιά.
Και μετά από αυτό κατάλαβα ένα πράγμα· ποτέ δεν πρέπει να ανακοινώνω κάτι προτού το κάνω. Δεν ταιριάζει και τόσο πολύ το παράδειγμα με τα αυγά. Αλλά, όντως πρώτα κάνουμε κάτι και μετά το λέμε!
Καλό Πασχα
και Καλή Ανάσταση!