Τρίτη φορά για σκι κι όλα πήγαν λίγο καλύτερα.
Με το που φτάσαμε, κατάλαβα πως αυτή η μέρα θα ήταν καλή. Έκανε ακριβώς τον καιρό που μου αρέσει. Είχε χιονοθύελλα, τρελό αέρα και ομίχλη. Μπήκαμε κατευθείαν στο σαλέ για να φάμε ένα δεύτερο πρωινό και να πιούμε έναν ακόμη καφέ, που είχαμε ετοιμάσει απ΄ το σπίτι.
Δίπλα μας καθόντουσαν κάτι τύποι εντελώς καμένοι. Δεν ξέρω αν τα μάτια τους ήταν έτσι απ’ το μπαφιλίκι ή από την έκρηξη αδρεναλίνης. Ήταν πάντως μια χαρά παιδιά. Πιάσαμε κουβέντα. Τους προσφέραμε λίγο απ΄ αυτό που τρώγαμε και μας είπαν ότι είναι κομπλέ. Είχαν ετοιμάσει κι αυτοί αυγά, τσάι και καφέ για πιο μετά όμως κι άμα. Ύστερα σηκώθηκαν γρήγορα γρήγορα και μας ευχήθηκαν να περάσουμε καλά. Λίγο πριν βγουν έξω έσκυψαν και πήραν τα σακίδιά τους.
Και τότε κατάλαβα!
Οι τύποι, που εμένα αρχικά μου φάνηκαν εντελώς καμένοι, ήταν ερυθροσταυρίτες. Κοντοί, στεγνοί, σβέλτοι. Πιθανόν οι καλύτεροι των καλύτερων για αυτήν τη δουλειά. Έτοιμοι να φτάσουν στο πιο απάτητο σημείο, να περάσουν τη νύχτα στο βουνό ή κυρίως να εντοπίσουν κάποιον και να του δώσουν τις πρώτες βοήθειες-δεν συνεχίζω άλλο. Ευτυχώς κυκλοφορούν και κάτι τέτοιοι ανάμεσά μας και ‘μεις κοιμόμαστε ήσυχοι. Και αφού κάναμε μία καταπληκτική γνωριμία βγήκαμε έξω.
Η πίστα ήταν άδεια λόγω καιρού και πραγματικά το ευχαριστήθηκα πρώτη φορά. Έμαθα να σταματάω και να στρίβω. Κι αυτό μου φάνηκε αρκετό. Σχεδόν άγγιξα με το μικρό μου δαχτυλάκι την ευτυχία. Είχε κι ένα τέλειο μαλακό χιόνι που μέχρι να ανέβω έριχνε κι άλλο φρέσκο από πάνω κι αυτό με έκανε να νιώθω πολύ χαρούμενη.
Άλλος αρχάριος δεν τόλμησε να έρθει και να μείνει. Καναδυό που έρχονταν, έφευγαν αμέσως λόγω του τρελού αέρα κι αυτό εμένα με βοήθησε πάρα πολύ. Είχα όλη την πίστα δική μου. Δεν κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα και δεν ήθελα να φύγω.
Ένα πράγμα παρακαλάω* ας ξαναχαλάσει ο καιρός το Σαββατοκύριακο μπας και μάθω τίποτα…