Ένα δώρο, ένα δώρο! Θέλω να μου κάνω ένα δώρο, σχεδόν φώναξα μέσα μου.
Βγήκα έξω. Περπάτησα στο λιμάνι. Από το νέο ως το παλιό. Άκουσα τη θάλασσα, καθρεφτίστηκα μέσα της, είδα τους γλάρους να επιπλέουν, να βουτάνε το κεφάλι τους, να πιάνουν ένα ψάρι, να βγαίνουν, να πετάνε. Μερικά κύματα με πιτσίλησαν. Τι περιπέτεια;Τα παπούτσια μου γέμισαν λάσπες και τα αυτιά μου μουσική.
Έφτασα στο κέντρο. Ούτε το κατάλαβα. Άλλες φορές πάω μέσα από τα σπίτια, τους δρόμους, τα φανάρια. Τάχα μου πιο γρήγορα, μέσα μου πιο αργά. Μπαίνω σε ένα μαγαζί. Ένα ζευγάρι κάλτσες να μου ομορφαίνουν τα πόδια. Ένα ζευγάρι βυσσινί κάλτσες. Αυτό θα ήταν το δώρο μου. Μέχρι πριν από λίγο δεν ήξερα τι ήθελα. Κι όμως το ‘χα αποφασίσει.
Αγαπώ τις κάλτσες. Πάντα εύχομαι να ανοίξω ένα δώρο και να βρω κάλτσες. Και τι σύμπτωση; Το μαγαζί έκανε δώρο τα αρχικά. Προσφορά λόγω ημέρας. Αμέ, γιατί όχι; Διάλεξα δυο γράμματα, το δικό μου και του Κώστα. Θα ανεβαίνει το παντελόνι και θα λάμπουν οι αστράγαλοι μου. Όλο στρας και χάζι! Και λίγο πριν φτάσω στο ταμείο, σκέφτομαι. Σε αντρικό θα ‘χει πλάκα. Ακόμα ένα ζευγάρι κάλτσες, παρακαλώ! Μαύρες αυτήν τη φορά. Και χτυπάω άλλη μία τα αρχικά.
Το πολύ πολύ να μείνουν για μένα!