Προβλέπω ότι φέτος θα είναι άλλη μια δύσκολη χρονιά, ακόμα πιο δύσκολη από την περσινή και ακόμα δυσκολότερη από την προηγούμενη και απ΄ όλες τις άλλες που πέρασαν. Δεν ξέρουμε τι να (πρωτό)διδάξουμε.
Στο Γυμνάσιο από τότε που καταργήθηκαν οι εξετάσεις των Αρχαίων, καλούμαστε να διδάξουμε την ύλη και να λύσουμε τις ασκήσεις, ενώ την ίδια διδακτική ώρα να ασχοληθούμε και με τα υπόλοιπα μαθήματα όπως με τη γλώσσα, τα αρχαία από μετάφραση, τη λογοτεχνία. Πόσα λεπτά μπορούμε να αφιερώσουμε στο καθένα, έτσι ώστε να νιώσουμε ότι έγιναν έστω και μερικώς κατανοητά όλα αυτά;
Στο Λύκειο οι μαθητές που θέλουν να ακολουθήσουν τις Ανθρωπιστικές Σπουδές έρχονται με περισσότερα κενά στα Αρχαία. Τους πρώτους μήνες πρέπει να ασχοληθούμε με την εκμάθηση της κλίσης των χρόνων, των εγκλίσεων και των φωνών και στη συνέχεια με τα υπόλοιπα γραμματικά και συντακτικά φαινόμενα. Άρα, ανατρέχουμε στην προηγούμενη ύλη και παράλληλα προσπαθούμε να προλάβουμε την τρέχουσα. Και μετά έρχεται το κερασάκι στην τούρτα! Νεοελληνική γλώσσα και λογοτεχνία δύο μαθήματα σε ένα. Σφαγή, η μεγάλη σφαγή.
Οι γονείς βρίσκονται σε πανικό. Τι μάθημα θα κάνουμε φέτος; Πού θα δώσουμε βαρύτητα; Προλαβαίνουμε σε μία ώρα το πολύ δύο να τα βγάλουμε όλα; Ή θα κάνουμε ό,τι εξετάζεται; Εκεί καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει εκτός από την άγνοια όλων μας και η οικονομική πίεση. Βάζουμε πάνω απ΄ όλα την υπευθυνότητα και κάνουμε λίγο πίσω. Καθόμαστε παραπάνω, παίρνουμε δουλειά για το σπίτι, σπάμε τα κεφάλια μας να πιάσουμε πιθανά θέματα, προχωράμε.
Τα παιδιά πλέον έχουν χωριστεί σε δύο ομάδες, αν μπορούμε να το πούμε κι έτσι. Η μία ομάδα είναι αυτή που “αδιαφορεί” βλέποντας την αβεβαιότητα, τη ματαιότητα και την ανασφάλεια που υπάρχει γύρω μας. Η άλλη ομάδα είναι αυτή που “παλεύει” έστω και σε αντίξοοες συνθήκες. Ο “μέσος” μαθητής χάθηκε, κάπου είναι. Δεν ξέρουμε πού. Σπάνια βλέπουμε παιδικά χαμόγελα μόνο νύχια φαγωμένα και πρόσωπα σκαμμένα.
Εκεί που όλοι λέμε ότι ο προορισμός του ανθρώπου είναι η ευτυχία, εμείς είμαστε εδώ να απορροφούμε τους κραδασμούς σε έναν κόσμο που καίγεται, στην κυριολεξία καίγεται, και κανένας δεν κάνει τίποτα από τους υψηλά ιθύνοντες να τον σώσει. Μόνο πουλάνε γη, γνώση, δικαιώματα στην τιμή της ξεφτίλας.
Καλή δύναμη σε όλους μας!