Ελένη
Συγγραφέας
28 ετών
Τόπος καταγωγής. Άλλοι τον αποφεύγουν. Άλλοι δεν μπορούν να κάνουν μακριά του. Άλλοι τον αγαπούν. Άλλοι τον μισούν. Και άλλοι αγαπούν να τον μισούν. Όπως και να ‘χει, όταν βλέπεις ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει στα ίδια στενά με εσένα, έχουν παίξει στις ίδιες πλατείες, έχουν καθίσει στα ίδια θρανία, να ξεχωρίζουν, να διαπρέπουν, να δημιουργούν και να οραματίζονται αισθάνεσαι μια μεγαλύτερη υπερηφάνεια τόσο για την πατρίδα σου, όσο και για το ίδιο το πρόσωπο. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση της Ελένης Γκόρα. Χαλαρή, γεμάτη όρεξη να σκαρφιστεί καινούριες ιστορίες και με μια διαφορετική πλέον καθημερινότητα για να την περιμένει, μου άνοιξε την καρδιά, το μυαλό και το καινούριο της σπίτι στην Πάτρα – μέσω Skype πάντα. Φιλόλογος Κλασικής Ειδίκευσης Δ.Π.Θ. και Συγγραφέας με MA (Master of Arts) στη Δημιουργική Γραφή θα ξεδιπλώσει για την #BlueYouth τα όνειρα, τις πηγές έμπνευσης και τη ζωή της ως συγγραφέας στη σύγχρονη πραγματικότητα.
Χάρης Χ.
• • •
Από μικρή το όνειρό μου ήταν να ασχοληθώ με την εκπαίδευση. Ήθελα πάντα να βρίσκομαι σε έναν χώρο όπου θα μεταδίδω τις γνώσεις μου και θα έχω αυτή την αλληλεπίδραση με τον μαθητή. Πρώτη μου μαθήτρια ήταν, με το ζόρι βέβαια, η αδερφή μου. Χρησιμοποιούσα για πίνακα την πόρτα του δωματίου, κάτι βέβαια που δεν άρεσε καθόλου στη μητέρα μου, αλλά εγώ έκανα το “καθήκον” μου. Μόλις πήγα γυμνάσιο και γνώρισα τα αρχαία ελληνικά, αποφάσισα ότι θέλω να γίνω φιλόλογος. Τα χρόνια πέρασαν. Εγώ βρέθηκα να σπουδάζω Κομοτηνή. Πέρασα πολύ όμορφα στα φοιτητικά μου χρόνια. Έκανα πράγματα, γνώρισα ανθρώπους. Αλλά ξαφνικά “έφαγα τα μούτρα μου”. Γύρισα στην Κοζάνη γνωρίζοντας πως δεν θα διοριστώ ποτέ στο δημόσιο. Δεν ήταν πρωταρχικός στόχος αλλά αν μου προσφερόταν ακόμη και τώρα μια θέση δεν θα έλεγα όχι! Παρόλα αυτά νόμιζα πως θα έχω το δικό μου χώρο, ίσως και κάποιο φροντιστήριο. Δυστυχώς δεν πραγματοποιήθηκε κάτι από αυτά κυρίως λόγω της κρίσης που “έφτασε στην πόρτα” όλων μας. Στην αρχή λοιπόν έκανα κάποια ιδιαίτερα μαθήματα.
eleni-gkora-bw
Μετά από δύο χρόνια, ζώντας πλέον μόνιμα στην Κοζάνη, διάβασα για ένα μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας και συγκεκριμένα στο Τμήμα Νηπιαγωγών στη Φλώρινα, το οποίο προκηρύσσει ένα μεταπτυχιακό πάνω στη Δημιουργική Γραφή. Αμέσως σκέφτηκα πως είναι κάτι που μου ταιριάζει, θα μου προσφέρει μια άλλη εξειδίκευση, θα αποκτήσω περισσότερες επιστημονικές γνώσεις για κάτι που μέχρι τότε για μένα ήταν ας πούμε χόμπι. Γενικά μου άρεσε να διαβάζω και μετά να γράφω. Μικρή θυμάμαι έκρυβα κάτω από το μαξιλάρι τα εξωσχολικά βιβλία για να μην καταλάβουν οι γονείς μου ότι δεν ασχολούμαι με τα μαθήματά μου. Ακόμη και στη διπλωματική μου ασχολήθηκα με την εκπαίδευση. Το πρώτο μέρος της ήταν η διδασκαλία της δημιουργικής γραφής σε ενήλικες και στο δεύτερο μέρος δημιούργησα ασκήσεις σχετικά με την εικόνα και το λόγο. Όλο αυτό βασίστηκε στα μαθήματα Δημιουργικής Γραφής που έκανα σε ενήλικες στον Σύλλογο Εικαστικών Καλλιτεχνών Κοζάνης, όπου πήρα τους πίνακές τους και δημιούργησα βιωματικές ασκήσεις. Με λίγα λόγια ασχολήθηκα με το πώς μπορείς να γράψεις μια ιστορία βλέποντας έναν πίνακα ή πώς μπορεί να “φλερτάρει” ένας πίνακας με έναν άλλο.
Βέβαια όλα αυτά τα ενδιαφέροντά μου προϋπήρχαν από τη μικρή ηλικία. Έγραφα από πολύ μικρή. Στις εκθέσεις του σχολείου ακόμη δεν ακολουθούσα συνήθως το θέμα. Ξέφευγα, σκάρωνα ιστοριούλες, όχι πάντα επιτυχημένες, αλλά νομίζω μου βγήκε σε καλό. Στην αρχή δειλά-δειλά ξεπρόβαλαν στον προσωπικό μου λογαριασμό του Facebook, αλλά έπρεπε να «βγω προς τα έξω», να τα διαβάσει κι άλλος κόσμος. Το βασικό κλειδί γι’ αυτό το στάδιο είναι να μη σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος για σένα. Αυτό θα γράψω, αυτό θα δείξω, σε όποιον αρέσει».
Γυρνούσα το θέμα συνεχώς στην παιδική της ηλικία – κάτι βέβαια που κατάλαβα εκ των υστέρων, ασυνείδητα θα έλεγα μάλλον – γιατί οι καλλιτεχνικές, στην προκείμενη περίπτωση, αναζητήσεις ξεκινούν από τα μικράτα μας. «Ακόμη και η μικρή πόλη της Κοζάνης προσφέρει ευκαιρίες, απλά πρέπει να τις αρπάξεις. Πρέπει να μάθεις από μόνος σου να διαχειριστείς τα ερεθίσματά της. Η επαρχία μπορεί να είναι φειδωλή στη διασκέδαση και στην ψυχαγωγία, αλλά έστω και αυτά τα λίγα πρέπει να τα αδράξεις. Δεν νομίζω ότι τώρα πια είναι τόσο άσχημα. Γίνονται πράγματα και πρέπει να ενημερώνεσαι για να τα καταλαβαίνεις και να τα αξιοποιείς.
Δημιούργησα το δικό μου site (elenigkora.gr) λόγω της ανάγκης να συγκεντρώσω τη δουλειά μου. Ήταν όλα διασκορπισμένα (Facebook (Ελένη Γκόρα), φάκελοι, site που με φιλοξενούσαν). Ήθελα όταν κάποιος με ψάχνει να βρίσκει όλα τα πράγματα που έχω κάνει μέχρι τώρα. Εκεί έχω δημιουργήσει και μία καρτέλα με φιλοξενούμενους για να υπάρχει και μία αλληλεπίδραση, να διαβάζω δηλαδή εκτός από δικά μου έργα και άλλους ομότεχνους. Μερικοί από αυτούς ήταν μαθητές μου που παρακολούθησαν τα Σεμινάρια Δημιουργικής Γραφής που έχω κάνει. Είναι δηλαδή και γι’ αυτούς ένα βήμα λόγου, μία ευκαιρία να παρουσιαστεί το έργο τους.
Τελειώνοντας τις φοιτητικές μου σπουδές, υπήρξε ο επαναπατρισμός μου με τη συνοδεία κάποιου σοκ καθώς έπρεπε να συμβιώσω πάλι με τους γονείς μου. Νιώθοντας ότι ζεις μια δεύτερη εφηβεία, δέχεσαι μια άτυπη πίεση από τον κύκλο σου για το μέλλον και γι’ αυτό υπήρξε η ανάγκη να κάνω κάτι που με γεμίζει, κάτι διαφορετικό. Στην εφημερίδα βρήκα μια αγγελία ότι ζητούνται εθελοντές στην ΑΡΣΙΣ, μία κοινωνική οργάνωση υποστήριξης νέων. Την πρώτη χρονιά δίδασκα ελληνικά σε μετανάστες. Έτσι ανακαλύπτεις πως είναι να διδάσκεις τη δική σου γλώσσα σε άλλους. Πρέπει να μπεις στο μυαλό ενός αλλοεθνή που δεν γνωρίζει τη μητρική σου γλώσσα και να την προσαρμόσεις. Ευτυχώς στο Πανεπιστήμιο είχαμε κάποια μαθήματα παιδαγωγικά και με αυτόν τον τρόπο μπαίνεις στην ψυχολογία του μαθητή.
Εκτός από το να παρακολουθώ η ίδια σεμινάρια από τα οποία κερδίζω γνώσεις, ήθελα και εγώ να δημιουργήσω κάποια έτσι ώστε να «ξεκλειδώσω» ανθρώπους, όπως τις “Σελίδες Ημερολογίου”, τα “Μικρά Εγκλήματα στον Ήλιο”, τις “Ιστορίες του Μπαρ”. Ήθελα να παρουσιάσω τους συμμετέχοντες, δια του λόγου το αληθές δημιούργησα τις λογοτεχνικές αναγνώσεις για να δώσουμε το στίγμα μας στην πόλη της Κοζάνης. Έχω πάρει μέρος σε διάφορες ομιλίες, με τελευταία την πρόσκληση στο Συμπόσιο Ελληνικής Λογοτεχνίας, όπου μίλησα για την Λογοτεχνία στο Διαδίκτυο. Έκανα μια σύντομη αναδρομή από την έντυπη έκδοση στην ηλεκτρονική μορφή της. Στη συνέχεια μίλησα για τον Miguel de Cervantes και τα βιογραφικά του στοιχεία. Αυτά δεν τα παρουσίασα με τον συνηθισμένο τρόπο απλά επέλεξα να διαβάσω τη βιογραφία του και να απαντήσω στο ερωτηματολόγιο του Proust, σαν να ήμουν εγώ ο Cervantes».
Η έμπνευση του δημιουργού έχει πολυσυζητηθεί, έχει «χιλιοτραγουδιστεί» (δεν το γνωρίζω ακριβώς αλλά ταίριαζε η λέξη) και είναι η ουσία που δίνει ζωή στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. «Καμιά φορά βγαίνουν αυθόρμητα αυτά που γράφω, άλλες πάλι φορές πιέζομαι για να γράψω. Πρέπει να γράφω τακτικά για να βελτιωθώ. Όταν γράφω λοιπόν πιέζοντας τον εαυτό μου συνήθως δεν μου αρέσει αυτό που ξαναδιαβάζω. Είναι στιγμές που πιάνω τα ερεθίσματα. Ακούω δηλαδή μια κουβέντα ή βλέπω κάτι στο δρόμο και ξεκινάω να γράφω μια ιστορία».
Όσο και να προσπαθούσα να κρατηθώ δεν μπόρεσα τελικά να μην τη ρωτήσω για το αγαπημένο της βιβλίο και συγγραφέα. «Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο συγκεκριμένο βιβλίο από αυτά που έχω διαβάσει. Είτε είναι καλό ή κακό έχει κάτι να σου προσφέρει. Δεν έχει σημασία για μένα αν είναι το τέλειο βιβλίο, το κλασικό. Και άσχημο να είναι πάντα κάτι θα έχει να σου δώσει. Μπορεί να ταυτιστείς με τον ήρωα, μπορεί να χρησιμοποιήσεις κάτι στον δικό σου τρόπο γραφής ή να το απορρίψεις. Αγαπημένος όμως συγγραφέας είναι ο Καραγάτσης. Ίσως αλλάξω κάποια στιγμή αλλά τα τελευταία χρόνια ξεχωρίζω τη “Μεγάλη Χίμαιρα”, “το 10”. Μου αρέσει ο τρόπος που χτίζει τους ήρωές του, οι διάλογοι και οι περιγραφές του. Για μένα ήταν “δάσκαλος”. Όταν έχεις κάποιον συγγραφέα να ξεχωρίζεις προσπαθείς να μάθεις πώς ακριβώς έφτασε ο ίδιος σε αυτό το σημείο. Για να γίνει κάποιος συγγραφέας πρέπει να γράφει, να διαβάζει και να διαβάζεται. Είναι ταυτόχρονα απλό αλλά και σύνθετο.
Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που έχεις την ανάγκη να αποτυπώσεις τις σκέψεις, τα συναισθήματά σου, τη θεωρία για τον κόσμο, τις καταστάσεις όμορφες, άσχημες και δύσκολες. Μια ανάγκη έκφρασης. Αυτό με έκανε να ασχοληθώ με τη συγγραφή. Δεν μου φαινόταν τίποτα άλλο ενδιαφέρον. Τα e-books μπήκαν στη ζωή μου απρόβλεπτα. Ξεκίνησαν με τις “Μικρές Ιστορίες” που είχαν μια κοινή θεματολογία και μόνο του με οδήγησε σε αυτό το μονοπάτι. Τα συγκέντρωσα, συμπλήρωσα μια φόρμα στην Εθνική Βιβλιοθήκη Ελλάδος, μου έδωσαν ένα ISBN και έτυχε ένα ηλεκτρονικό περιοδικό με το οποίο συνεργαζόμουν, τα 24γράμματα, να εκδίδει ηλεκτρονικά βιβλία και έτσι ολοκληρώθηκε η διαδικασία.
Το δυστύχημα της εποχής μας είναι ότι δεν υπάρχουν δουλειές και αν κάνεις κάτι στο αντικείμενό σου θα είναι εφήμερο. Οι νέοι έχουμε φρέσκες ιδέες και όρεξη αλλά πολλά εμπόδια για να επιτύχουμε αυτό που μας αρέσει. Δεν σκέφτομαι παρόλα αυτά να φύγω στο εξωτερικό αφήνοντας πίσω τη θάλασσα και τον ήλιο της χώρας μας.
Αυτή την περίοδο βρίσκομαι σε μία φάση ανασυγκρότησης κυρίως του εαυτού μου. Έχω αφήσει γνώριμα πράγματα πίσω στην Κοζάνη και βρίσκομαι στην Πάτρα. Έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο και γράφω περισσότερο. Όλα μου τα βιβλία έχουν πολύ από εμένα. Δεν ξεχωρίζω κάποιο. Όλα τα αγαπώ και τα μισώ ταυτόχρονα. Βρίσκω λάθη, βρίσκω κάτι που μου αρέσει έτσι όπως το έγραψα. Αλλά από τη στιγμή που έχει φύγει από εμένα βρίσκεται στα χέρια άλλων». Κομμάτια του εαυτού μας συμπληρώνουν την ύπαρξή μας. Άλλα τα αγαπάμε και τα επιδεικνύουμε σε κάθε ευκαιρία και άλλα τα μισούμε, προσπαθώντας να τα αλλάξουμε. Αλλάζει όμως το χάος;
28/10/2016
Πηγή: https://blueyouthsite.wordpress.com/portfolio/%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7/