Δέκατη έβδομη μέρα στο σπίτι και γράφω σαν την τρελή.
Αν η καραντίνα τραβήξει μέχρι μέσα Μαΐου, τότε αυτή είναι η μοναδική μου πιθανότητα και η μοναδική μου ευκαιρία να γράψω όσα θέλω. Αν τα καταφέρω, θα είμαι πολύ χαρούμενη!
Και κάπου εκεί ανάμεσα στο μπλοκάρισμα και στο γράψιμο, θέλησα να βγω έξω. Θέλησα να αναπνεύσω λίγο φρέσκο αέρα. Πήρα και τα σκουπίδια μαζί. Στην τσέπη μου έβαλα την ταυτότητα και τη χειρόγραφη φυλλάδα μου. Για κακό και για κακό. Γιατί, πού ξέρεις; Εκεί που θα πάω να ανοίξω το καπάκι, ίσως πεταχτεί κανένας μπάτσος και ίσως προκύψει ένας τέτοιος περίπου διάλογος:
-Αυτά τα σκουπίδια δικά σου είναι;
-Περίπου!
-Δεν είχε κάπου πιο κοντινά;
-Μου αρέσουν τα μακρινά ταξίδια, μέρη, άνθρωποι, ΚΑΔΟΙ!
Κάδοι. Ψάχνω να βρω τον πιο μακρινό κάδο για να περπατήσω παραπάνω. Στην εποχή του κορονοϊού το έζησα κι αυτό! Και αφού πέταξα τα σκουπίδια, έκανα και μία βόλτα. Βρήκα έναν δρόμο με χώμα και περπάτησα. Μου αρέσει το λασπωμένο χώμα, η μυρωδιά της βροχής. Ύστερα, γύρισα σπίτι. Στην κλασική μου θέση·μπροστά από τον υπολογιστή.
Συνέχισα να γράφω σαν την τρελή. Ταινία ή σειρά δεν έχω καταφέρει να δω ακόμα. Θα το ήθελα πολύ.
Καμιά καλή ιδέα;
Ελένη Γκόρα