Χθες είχα όρεξη να ντυθώ.
Πόσο πια θα αντέξει ο καιρός; Και μια φουστίτσα να μην τη βάλω; Κόκκινη, στενή, που μου την πήρε δώρο η αδερφή μου; Τη συνδύσα με τζιν μπουφάν, μπλε μπλούζα με γιακαδάκι, διχτυωτό μπεζ καλτσόν και μπλε παπούτσι με μπαρέτα. Παίρνω την τσάντα, ανοίγω την πόρτα, φεύγω.
Πάω από το ένα μάθημα στο άλλο με βήμα ταχύ, γιατί το παπούτσι ναι μεν έχει λίγο τακούνι, αλλά είναι μαλακό κι άνετο. Ώσπου, αρχίζω κάποια στιγμή να νιώθω τα πόδια μου να πρίζονται και να ασφυκτιούν. Να γίνονται άλλα τόσα.
“Κυρία, αυτό που φοράτε είναι σαν αυτό που παίρνουμε από το σούπερ μάρκετ κι έχει πορτοκάλια μέσα. Μόνο που εκείνο είναι συνήθως κόκκινο!” Νά τα παρατηρητικά μάτια. Σαν αυτό που έχει πορτοκάλια, είπε! Ε, γελούσα μετά…
Φτάνει η ώρα 9 και γω να πρέπει να γυρίσω -εννοείται-με τα πόδια. Σχεδόν σέρνω τα βήματά μου κι όπου το πεζοδρόμιο δεν έχει πλάκα κι έχει ανακατεμένο τσιμέντο με πέτρες, εγώ να τις νιώθω να τρυπάνε την πατούσα μου κι ο πόνος να φτάνει μέχρι το κεφάλι μου και να αναριγώ.
Ε, αν δεν σιχαινόμουν, θα περπατούσα ξυπόλυτη!
Φτάνω σπίτι όπως όπως και στη διπλάσια ώρα απ΄ ό,τι κάνω συνήθως. Βγάζω τα παπούτσια, ξεντύνομαι και τρέχω στο μπάνιο για να ρίξω κρύο νερό.Έπειτα ξαπλώνω στον καναπέ, σηκώνω τα πόδια μου ψηλά και μετρώ μία, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε φουσκάλες να με καίνε. Και για όλα αυτά ξέρετε τι φταίει! Tο δικτυωτό καλτσόν και τα δέκα χιλιόμετρα που κάναμε μαζί.
Και τώρα που βλέπω τα δάχτυλά μου έτσι πανταρισμένα, θέλω μόνο να πω· τι τεράστια εφεύρεση είναι αυτά τα compeed;
Ελένη Γκόρα