Πριν λίγες μέρες επισκέφτηκα τις Στήλες του Ολυμπίου Διός.
Κι έτσι από το περπάτημα κι από τη ζέστη μου ήρθε, δεν ξέρω πώς-μη με ρωτάτε, δεν το συνηθίζω, αν και μου ‘ρθε κι άλλη μια φορά στο Ασκληπιείο στην Επίδαυρο, αλλά δεν το έκανα-να ξαπλώσω χάμω.
Και ξάπλωσα. Φαρδιά πλατιά.
Ο Κώστας με ρώτησε, εδώ θα κάτσεις; Εδώ, του απάντησα.
Και ήταν πολύ ωραία χάμω. Κοιτούσα τον ουρανό κι έβλεπα τα περιστέρια να φωλιάζουν μέσα στα κορινθιακού ρυθμού κιονόκρανα και σκεφτόμουν· ε, ρε κουτσουλιά και πίπουλο που πέφτει ‘κεί μέσα. Το πεντελικό μάρμαρο μωσαϊκό θα ΄χει γίνει.
Νόμιζα με το μυαλό μου ότι παίρνω ενέργεια από τη μάνα γη κι ότι καλό είναι πού και πού να ερχόμαστε σε επαφή με το χώμα.
Και κει που νόμιζα ότι φορτίζω, έρχεται μία κυρία και μου λέει στα αγγλικά, είστε καλά, ζαλιστήκατε; Κι έπειτα ένας άλλος κύριος, προσεύχεστε στον θεό Δία;
Και κάπου εκεί κατάλαβα ότι ξαπλώνεις καλύτερα όταν ξαπλώνεις μόνος.