01/05/2020
Πεντηκοστή δεύτερη μέρα σπίτι.
Πρωτομαγιά στο σπίτι, και ‘γω αμετάκλητη στο πρόγραμμά μου. Απεργοσπάστης στον ίδιο μου τον εαυτό μου. Το μόνο δώρο μια βόλτα μέχρι τον Ξενία. Ο Ξενίας ήταν κάποτε το πιο όμορφο ξενοδοχείο της πόλης, το πιο ωραίο καφέ. Τώρα στέκει μόνο το κουφάρι του για να θυμίζει τις σοκολάτες βιενουά και τις κομπόστες ροδάκινο, το χυμό και το τοστ ανάμεικτο, τη βαλσαμωμένη αλεπού στις έσω σκάλες, τις κουκουνάρες στις έξω, τα χιόνια και τον ήλιο στο παράθυρο.
Μέσα στο κουφάρι του σήμερα ακούγονταν δυνατές φωνές. Τόσες που άλλη φορά δεν είχα ακούσει. Μόνο κάτι ψιθυρίσματα βραδινά-δεν ξέρω. Και η στέγη γεμάτη κρεμάμενα πόδια ήταν. Οχτώ, δέκα, δώδεκα, μπορεί και παραπάνω.
Γύρω γύρω τα σπαθάκια είχαν ήδη φυτρώσει. Κυρίως άσπρα. Χρόνια πιο πριν φύτρωναν και μοβ, πολλά μοβ. Στη γιορτή μου πήγαινα και μάζευα μια αγκαλιά από δαύτα. Γέμιζα τα βάζα του σπιτιού κι ύστερα έτρωγα μιλφέι. Μιας και το κλίμα έχει αλλάξει φυτρώνουν νωρίτερα. Τέλη Μαΐου δεν υπάρχουν πια.
Στον δρόμο συνάντησα αρκετούς περιπατητές. Από τους τόσους μόνο ένας μου τράβηξε την προσοχή λόγω του ιδιαίτερου της συμπεριφοράς του. Θα ‘ταν δεν θα ΄ταν πενήντα, πενηνταπέντε. Είχε ένα λιανό λυκόσκυλο και όλο έπαιζε με το λουρί. Το τύλιγε στο χέρι του, το ξετύλιγε, το κουνούσε σαν κύμα πέρα δώθε, έκανε σκοινάκι, το περνούσε κάτω από τα πόδια του σκύλου, πάνω από το κεφάλι του σκύλου. Περπατούσε σιγά. Περπατούσε γρήγορα. Κοντοστεκόταν.
Λουριά στην καραντίνα, λουριά και στα μυαλά.
Μάζεψα και κάτι χορτάρια. Έφτιαξα ένα μικρό στεφάνι, το κρέμασα στην καγκελόπορτα για το καλό και κλείστηκα και πάλι στο κελί μου.
Καλό μήνα!
02/05/2020
Πεντηκοστή τρίτη μέρα στο σπίτι.
Αρχίζω να νιώθω όλο και πιο κοντά στην τρίτη ηλικία.
Ακολουθώ σχεδόν ευλαβικά ένα σταθερό πρόγραμμα και όταν παρεκκλίνω από αυτό νευριάζω. Θυμάμαι ιστορίες παλιές έως και παμπάλαιες, γιορτάζω μέσα, ονειρεύομαι πάρτι, βάφω μαλλιά, παίρνω τα βουνά, τακτοποιώ ντουλάπες, πίνω μπύρες στο κελί, περνάω από το κέντρο μια φορά το μήνα, χαλάω ιστοσελίδες λες και δεν ξέρω να τις χειρίζομαι, μιλάω με βιντεοκάμερα, παρακολουθώ το πέταγμα των πουλιών, αναπολώ τα ξέφρενα νιάτα μου, βλέπω θάλασσες και βιβλιοθήκες, αγχώνομαι να κάτσω να γράψω λες και είναι να δώσω εξετάσεις αύριο και να κοπώ, δίνω αίμα και μετά γυρεύω ήλιο και συκώτι, διαβάζω σκονισμένα βιβλία, ανησυχώ για παλιούς μου μαθητές-που παίζει και να με έχουν ξεχάσει, πηγαίνω στο σούπερ και με σταματάνε για έλεγχο, τριγυρνάω γύρω από το σπίτι και ξεμακραινω μέχρι τον Ξενία με μάσκα και με γάντια, κάνω ηλεκτρονικές παραγγελίες, βράζω τσάι, συναντιέμαι με φίλες στα παγκάκια εκκλησίας και ένα ντρόουν πετάει πάνω από το κεφάλια μας, βγάζω ερευνάκι που προσγειώνεται ανώμαλα, προτείνω ασκήσεις, κάνω πιο φιλόξενη τη σελίδα μου, ξεκινάω ελλειπτικό, ζορίζομαι που αλλιώς τα είχα κανονίσει και αλλιώς μου ήρθαν!
Σχεδόν απίστευτο.
03/05/2020
Πεντηκοστή τέταρτη μέρα στο σπίτι.
Ο απολογισμός της καραντίνας σε αριθμούς :
1 δουλειά που έκλεισε με κρατική εντολή
1 φιάλη αίμα
3 επιθυμίες
+5 κιλά από 63,5 σε 68,5
5 μεγαλύτεροι περίπατοι, 3 έλεγχοι
6 έξοδοι στο σούπερ μάρκετ, 4 έλεγχοι
8 ώρες διαβάσματος και γραψίματος διαβαθμισμένης απόδοσης και ποιότητας την ημέρα με 10 συνολικά διαλείμματα
14 προτεινόμενες δημιουργικές δραστηριότητες
40 φιλοξενούμενα κείμενα στη σελίδα μου
60 λεπτά ελλειπτικό την ημέρα
68 απαντήσεις στο ερευνάκι μου
561 σελίδες τουτέστιν 112.736 λέξεις (δεν ξέρω πόσες θα μείνουν στο τέλος)
και συνεχίζω…
Από αύριο λίγο καλύτερα!
Ένα πράγμα με ανησυχεί, τι θα κάνω το καλοκαίρι κάμπινγκ, ξενοδοχείο, δωμάτιο, τι;
Καλό καλοκαίρι με υγεία!
Υ.Γ. Δεν θυμάμαι να είχα ξαναγράψει τα τακτικά αριθμητικά επίθετα!
Ελένη Γκόρα
