Οι πρώτες εφτά οχτώ μέρες

μέρες καραντίνας 2

15 Οκτωβρίου 2020

Αν είχα μια επιθυμία για σήμερα, θα ήταν να μείνω κολλημένη σε έναν καναπέ, να βλέπω ένα δέντρο με τα φθινοπωρινά του και η κούπα του καφέ να αχνίζει για ώρα πολλή. Και αυτός ο μουντός ουρανός πόσο ταιριάζει με τη διάθεσή μου, δεν λέγεται. Και όμως, η ώρα περνάει και ο χρόνος κυλάει σαν μια δοκιμασία. Αλλού το σώμα, αλλού ο νους. Έτσι είναι οι καθημερινές.

16 Οκτωβρίου 2020

Σχεδόν πολύ κοντά στο να πραγματοποιηθεί η επιθυμία μου. Η Κοζάνη σε lockdown. Εγώ στη δουλειά και να παλεύω να προλάβω. Ξύπνημα, συγύρισμα, καφεδάκι, ντουζ, ντύσιμο, τάπερ, κινητό, τσάντα, κλειδιά και πρώτη μέρα έξω από το σπίτι. Άφιξη στη 13:30, αποχώρηση στις 21:30. Και έπειτα, μια απόπειρα για κοινωνική-προσωπική ζωή.

17 Οκτωβρίου 2020

Ήλπιζα να ρθει ο Χαρδαλιάς και να με πιάσει προσωπικά και να μου πει: Ελένη, κάτσε μέσα. Σου αρέσει η δουλίτσα σου, αλλά κάτσε μέσα. Κι αντί για αυτό ήρθε έφυγε χαμπάρι δεν τον πήρα. Και ξέρετε τι φταίει; Όχι, ότι δεν είμαι μέσα στο σταρ σίστεμ, αλλά το ότι πρέπει να ζήσω την καραντίνα αλλιώς για να έχω ιστορίες να λέω. Σε λίγο καφές στο γνωστό σημείο με τις ηρωίδες από τις “μέρες καραντίνας”.

18 Οκτωβρίου 2020

Όλη τη μέρα έφαγα πολύ λίγο. Βγήκα κιόλας τρίτη συνεχόμενη μέρα έξω από το σπίτι. Έπρεπε. Το βράδυ δεν άντεξα και παρήγγειλα απ΄ έξω. Ήρθαν γρήγορα. Κίνηση πεσμένη. Μια ζωή φτωχοί θα μείνουμε.

19 Οκτωβρίου 2020

Περιμένω να ζεσταθεί το νερό και να πω σε λίγο τέταρτη μέρα έξω από το σπίτι. Ή μήπως όχι;

20 Οκτωβρίου 2020

Πέμπτη μέρα έξω από το σπίτι και είπα να βάλω φορεματάκι.

Τα μαγαζιά όλα κλειστά και γω στο ΚΔΑΠ. Γιατί, ενώ η Περιφέρεια Κοζάνης έστειλε μέιλ ότι θα ανασταλεί η λειτουργία τους, έπειτα από λίγη ώρα η απόφαση αναιρέθηκε.

Δεν κρύβω ότι είχα χαρεί, αλλά η χαρά είναι έτσι ως συναίσθημα που να κρατάει λίγο. Κατά τα άλλα το θέμα θα το αναλάβει το Υπουργείο Παιδείας. Στο ΦΕΚ δεν αναφερόμαστε καν…

Μέχρι τότε θα χορτάσω βόλτες και θα ντύνομαι για να βγάλω το άχτι μου από την προηγούμενη καραντίνα.

Στο στιλ συμπεριλαμβάνεται χειρουργική μάσκα.

Στην περιποίηση αντισηπτικό.

Έσκασαν τα χέρια μου, κι αυτό είναι από τα πιο μικρά μικρά κακά που μπορώ να πάθω.

Γιατί ο κορονοϊος είναι φτιαγμένος για να σκάει κόσμο!

21 Οκτωβρίου 2020

Έκτη μέρα χθες έξω από το σπίτι και στον δρόμο συνάντησα μια κληματαριά. Κοντοστάθηκα, την έβγαλα μια φωτογραφία και συνέχισα.

Στον δρόμο κουβαλούσα ό,τι μου είχε ετοιμάσει η μαμά μου. Ένα τάπερ με φασολάκια, σαλάτα παντζάρι, δυο τσαμπιά σταφύλι κι ένα μπολάκι ρυζόγαλο.

Αν είσαι σχεδόν κάτι μεταξύ κουβερνάντας και δασκάλας πρέπει να παίρνεις ενέργεια.

Και η ενέργεια κρύβεται μέσα στις θερμίδες. Όταν πας να χαλαρώσεις και καμιά φορά κλείνουν τα μάτια σου τρέχεις να τσιμπήσεις και κάτι.

-Κυρία, αν είχε κρεβάτι εδώ μέσα θα ξαπλώνατε πέντε λεπτά;

-Συνέχισε την άσκησή σου και μην ταράζεις την κυρία σου!

-Κυρία, θα ξαπλώνατε;

-Εσύ;

-Δεν θα γινόμουν ποτέ κυρία!

Δαγκώθηκα…

Αλλά, το πιο ωραίο μέσα στη μέρα ήταν για ένα κόλπο που μου έμαθαν. Για να καθαρίσεις,

λένε, το τάπερ εύκολα και γρήγορα ρίχνεις νερό, μια σταγόνα υγρό πιάτων κι ένα κομμάτι χαρτί κουζίνας. Κλείνεις το τάπερ με το καπάκι του, το κουνάς μερικές φορές και πάει η λαδίλα!

Τελοσπάντων, η ιστορία αυτή γράφτηκε για το πώς πλένονται τελικά τα τάπερ.

22 Οκτωβρίου 2020

Νιώθω σαν να έχω πέσει. Μειωμένη ενεργειακή απόδοση. Πόνος κάτω από τα μάτια. Μερικές σταγόνες αίμα την έβδομη μέρα έξω από το σπίτι και λίγο πριν γυρίσω σπίτι. Άστατα όλα. Μαλλιά, σπυριά, ακόμα και το βραδινό. Γαλακτομπούρεκο και μια τάρτα. Α, και λίγο τζιν για τον πόνο και τη χαλάρωση.

23 Οκτωβρίου 2020

Όγδοη μέρα έξω από το σπίτι. Σκέφτομαι πως μάλλον δίνω κάποιο τεστ για αυτό επαναλαμβάνομαι συνέχεια. Θα αλλάξω τουλάχιστον ρούχα. Δυο μέρες συνεχόμενες φοράω τα ίδια.