μία και τέταρτο

23 Οκτωβρίου 2020

Τοπικό lockdown

Τοπικό lockdown.

Λίγο μετά τις εννιάμιση το βράδυ. Βρίσκω ένα στενό αρκετά σκοτεινό κι ανάβω ένα τσιγάρο.

-Ελένη! Τι κάνεις;

Βλέπω μια κοπέλα να περνάει δίπλα μου. Ντυμένη σκουρόχρωμα και με τη μάσκα δεν καταλαβαίνω ποια είναι.

Ωστόσο, χαιρετάω.

-Καλά είμαι, εσύ;

-Δεν με κατάλαβες, ε;

-Να σου πω την αλήθεια έτσι όπως είναι σκοτεινά εδώ δεν σε κατάλαβα.

Βγάζει τη μάσκα…

-Έλα ρε, συ!

Και με πιάνουν τα γέλια. Η Ε. απ΄ τις «μέρες καραντίνας».

-Τριγυρνούσα ψάχνοντας παρέα για τσιγάρο.

Κι αμέσως το ανάβει. Έτοιμο το ‘χε στο χέρι.

-Τι θα κάνεις μετά; με ρωτάει.

-Θα πάω σπίτι. Να τολμήσω να ρωτήσω τι θα κάνεις εσύ;

-Μην ρωτάς! Μια από τα ίδια…

Και πιάνουμε κουβέντα. Για την καραντίνα, το επιλεκτικό κλείσιμο, τον ιό, τις μάσκες και τα αντισηπτικά, τη δουλειά, τα σπίτια, τους γονείς, τα ντουβάρια, που τελικά τόσο αγαπάμε. Τα είπαμε όλα και τα χωρέσαμε όλα μέσα στον χρόνο που κρατάει ένα αναμμένο τσιγάρο. Και στο τέλος• από πού θα φύγεις; Εγώ από εδώ. Εγώ από εκεί. Κι όλα αυτά δίπλα από έναν πράσινο κάδο. Τι ειρωνεία;

Αποστειρωμένη ζωή δίπλα από τα σκουπίδια κάποιων περίοικων.

Όγδοη μέρα έξω από το σπίτι.

24 Οκτωβρίου 2020

Το φιλολογικό πέθανε

Πιο πολύ μέσα στην καραντίνα χρειάστηκα τσιγάρα.

Για μένα τίποτα σχεδόν δεν άλλαξε, παρά μόνο το ότι δεν βγαίνω μετά το σχόλασμα για μπύρα ή τζιν.

Στο τζιν μυήθηκα την προηγούμενη φορά.

Και είναι αλήθεια πως μου άρεσε.

Τελοσπάντων, θέλω να γράψω αυτήν την ιστορία για έναν και μοναδικό λόγο. Είμαι τόσο αφηρημένη μερικές φορές που λέω άλλα αντ΄ άλλων.

Πάω λοιπόν, να αγοράσω ένα πακέτο. Δώστε προσοχή στον διάλογο που ακολουθεί.

-Γεια σας! Ένα…

-Γεια σας και χαρά σας! Ξέρω, ξέρω…

Και το είχε έτοιμο. Πλέον με έμαθε και ο περιπτεράς.

Και βγάζει το πακέτο, μου το δίνει. Βγάζω κι εγώ ένα πεντάευρω και περιμένω τα ρέστα. Μου δίνει τα ρέστα, τα βάζω στην τσέπη.

-Να είστε καλά!

-Και εγώ!

Καταλάβατε; Αντί να πω “ευχαριστώ κι εσείς”, είπα και εγώ!

Ρεζίλι. Και κάπου εδώ ένιωσα να έχει πεθάνει μέσα μου οτιδήποτε φιλολογικό.

Τελικά ποια είμαι; Τι κάνω; Πού πάω;

Με έπιασαν τα υπαρξιακά…

Αυτή ήταν η ένατη μέρα έξω από το σπίτι.

25 Οκτωβρίου 2020

Οι Κυριακές

Ποτέ οι Κυριακές δεν μου έφερναν χαρά.

Αλλά αυτήν την Κυριακή είναι η μοναδική Κυριακή απ΄ όσες θυμάμαι τώρα στα κοντά που νιώθω μια μικρή ευτυχία να έχει φωλιάσει μέσα μου.

Μου επέτρεψα να μην κάνω τίποτα.

Κάθομαι στην μπεζ μου πολυθρόνα, έχω απλώσει τα πόδια μου πάνω σε ένα μικρό γαλάζιο σκαμπό, φοράω μπεζ πιτζάμες με κουμπιά που πάνω τους έχουν σταφύλια, κυδώνια και αχλάδια, πίνω διπλό ελληνικό σκέτο στη μουσταρδί πορσελάνινη κούπα που μου έχει κάνει δώρο η φίλη μου, έχω πάρει κι αγκαλιά το λάπτοπ και γράφω αυτά που τώρα διαβάζετε.

Το ξέρω δεν είναι καμιά λαμπρή ιστορία. Ούτε καν σημαντική.

Δεν έχει τίποτε το ξεκαρδιστικό, το περιπετειώδες, το μυστηριώδες ή το ερωτικό.

Είναι μόνο μια ιστορία για το ότι πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας.

Πρέπει να κοιτάμε και τον εαυτό μας.

Δέκατη μέρα κι όχι έξω απ’ το σπίτι, αλλά μέσα στο σπίτι!

29 Οκτωβρίου 2020

Αργία

Δέκατη τέταρτη μέρα μέσα κι έξω από το σπίτι και σκέφτομαι πως καλές είναι και οι αργίες στη μέση της εβδομάδας.

Καλά σαν τα τριημεράκια δεν ειναι, αλλά κι αυτές έχουν τη χάρη τους μωρέ…

Εκεί που πας να πεις βαχ, γιατί νόμιζες ότι σήμερα είναι Δευτέρα, σύντομα το βαχ γίνεται αχ!

Αχ, αύριο Παρασκευή!

Παρασκευή και μέσα, μέσα, μέσα…

30 Οκτωβρίου 2020

Λίγη τύχη, παρακαλώ!

Δέκατη πέμπτη μέρα μέσα κι έξω από το σπίτι και δεν έχει καθόλου πλάκα να μετράω πια.

Μόνο αντισηπτικό, μάσκα και καλή τύχη!

02 Νοεμβρίου 2020

Τι πιο επικίνδυνο;

Πήγα να φορέσω τις παντόφλες μου και μια ψαλίδα τυλίχθηκε ασφυκτικά γύρω από το δάχτυλό μου. Βασικά, γραπώθηκε. Και ακόμα πιο βασικά να τινάζετε καλά καλά τα ρούχα προτού τα βάλετε μέσα. Κουβαλούν κινδύνους, εκτός από κορονοϊό.

Ελένη Γκόρα