Black Friday πρωί.
Κίνηση κανονική και ίσως λίγη περισσότερη από την καθημερινή νέκρα. Μια γυναίκα περπατούσε σε ένα στενό. Αργά, σιγά, νωχελικά σχεδόν με το πάσο της. Την έκανες μικρούλα μέχρι να δεις πρόσωπο. Δυο κυρίες προχωρούσαν ακριβώς πίσω της. Συζητούσαν για το τι θα ψωνίσουν. Κυρίως ενδιαφέρονταν να ξεβγούνε με τα χριστουγεννιάτικα δώρα. Άνοιξαν βήμα, γιατί φοβήθηκαν ότι δεν θα προλάβουν, ότι δηλαδή θα γίνει τόσος πανικός που τα μαγαζιά θα ξεμείνουν από προϊόντα. Προσπέρασαν τη γυναίκα και ‘κείνη διαμαρτυρήθηκε λέγοντας:
-Δεν αντέχω να με προσπερνάνε, δεν μπορώ να με προσπερνάνε!
Τότε μία από τις δύο κυρίες γύρισε και της είπε:
-Ε, προχώρα καλή μου!
-Με άδειο πορτοφόλι;
-Ποιος το ξέρει;
-Εγώ!
-Εσύ, αλλά όχι οι πωλήτριες. Ρίξε μια ματιά και φύγε.
Και έφυγαν οι κυρίες και η γυναίκα ξαναβρήκε το κέφι της. Μία βόλτα στα μαγαζιά πάντα είναι ψυχοθεραπεία.
Αλλά αν οι καταναλωτές θεραπεύονται με το να μπαινοβγαίνουν στα μαγαζιά, οι πωλήτριες πώς στο διάολο τα καταφέρνουν;
Ελένη Γκόρα