Τρεις μέρες στην Αθήνα

Παρασκευή, 10 Σεπτεμβρίου 2021

Είναι μια πολυκατοικία κοντά στη Βουλή, που μόλις έφτασα στην ταράτσα της με περίμενε μια έκπληξη. Έβλεπα και την Ακρόπολη!

Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο, γιατί ορκίστηκα ότι θα μείνει κρυφό. Incognito.

Και τελοσπάντων, είναι πολύ μαγική η φάση μέσα στην απλότητα και την τιμιότητά της.

Και όσο μαγική ήταν αυτή η φάση, η επόμενη ήταν εντελώς χασματική.

Μπαίνω σε ένα ταξί.

Ο οδηγός ήταν δεν ήταν είκοσι χρονών και φαίνεται ότι είχε σκάσει και μερικούς μπάφους εκεί μέσα. Άνοιξα όλα τα παράθυρα και ανυπομονούσα να φτάσω.

Και δεν με έφτανε η μυρωδιά κι η ανυπομονησία, είχα και τον εκνευρισμό του οδηγού.

Καθόταν και χάζευε στο fb φωτογραφίες από μια κοπέλα. Πόσα λάικ έπαιρνε και από ποιους.

Βρε, θα σκοτωθούμε!

Εγώ να ανυπομονώ να γυρίσω, να ξαπλώσω και το άλλο να είναι μέσα στην καύλα-ταχύτητα, μπάφους, γκομενιλίκια, τραπ.

Κοίτα πώς βράζει το αίμα…

Κάποια στιγμή το λέω δυνατά, βρε θα σκοτωθούμε! Γέλασε και συνέχισε το scroll down.

Πώς τα φέρνει έτσι η ζωή! Για άλλους θέα ο ιερός λόφος και για άλλους ο ιερός κορμός.

Σάββατο, 11 Σεπτεμβρίου 2021

πρωί-μεσημέρι

Φοράω ένα λακόστι σνικεράκι από το πρωί και με έχει χτυπήσει τόσο την φτέρνα, που έχει ματώσει και το καλτσάκι. Αν ήταν να πω μια ιστορία για την Αθήνα, θα ήταν αυτή. Πόνεσα από το περπάτημα.

            βράδυ

Εγώ θα το γράψω κι ας είναι γκάφα.

Είναι Σάββατο βράδυ και κάνω βόλτα στην έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο.

Περνάω από τον εκδοτικό μου οίκο και χαιρετιέμαι με τον εκδότη και την υπεύθυνη έκδοσης.

Χαρούμενη εγώ κοιτάω τριγύρω, πω πω πολύς κόσμος! Σαν να λέμε νιάημερος στα κοζανίτικα.

Και εκεί σε μια καρέκλα στο περίπτερο κάθεται και ένας μεγάλος κύριος με καφέ κοστούμι.

Ο Σταμάτης, μου λένε. Ο Σταμάτης!

-Α, γεια σας κάνω εγώ και δεν δίνω σημασία.

Περνάει ένας αμήχανος χρόνος, δεν αντιδρώ, προχωράω.

Μπλα, μπλα, μπλα φεύγω.

Και μετά λέω στην παρέα μου, γνώρισα και έναν κύριο Σταμάτη.

-Τον Κόκοτα.

-Ο Κόκοτας;

-Με ένα όνειρο τρελό…

-Δεν μου πήγε το μυαλό!

-Ούτε η φαβορίτα;

-Ούτε.

Και σαν τι να λέγαμε δηλαδή, που είμαι και παράφωνη.

Τα ίδια είχα πάθει και με τον Καζάκο, τον άντρα της Καρέζη, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία. Ακόμα πιο ντροπιαστική.

Για ΠΟΥΘΕΝΑ δεν είμαι.

Για πουθενά.

Κυριακή, 12 Σεπτεμβρίου 2021

Και μερικές βόλτες ακόμα. Πολύ φαΐ, πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό. Καφέδες και γλυκά, και ω, τι βάναυσο το μάζεμα βαλίτσας! Δευτέρα φευγιό.

Ελένη Γκόρα