Τα ουρλιαχτά έσκιζαν τα αυτιά μου.
Έκλαιγαν ασταμάτητα. Ήταν όλες κλεισμένες σε ένα υπόγειο με πολλούς χώρους, που έμοιαζαν με γκαράζ. Κάθε ώρα άλλαζαν χώρο. Έπρεπε να αλλάζουν χώρο τρέχοντας. Μόλις έμπαιναν μέσα, μία πόρτα σιδερένια έκλεινε πίσω τους με ένα μεγάλο σύρτη.
Ήταν χωρισμένες σε 3 ομάδες. Πότε η μία ομάδα πήγαινε στον έναν χώρο και πότε η άλλη.Τσίριζαν και φώναζαν. Κι όταν κουράζονταν από την προσπάθεια κάθονταν κάτω κι έκρυβαν το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια τους. Δεν ήξεραν γιατί είναι εκεί. Κανονικά θα ήταν αλλού, στις ζωές τους. Τη μία την πήραν μόλις βγήκε απ΄ το αυτοκίνητό της, την άλλη όταν έκανε βόλτα στο πάρκο, την άλλη όταν πήγαινε να πάρει το παιδί της απ΄ το σχολείο, την άλλη όταν έφευγε από μια φίλη της . . .
Μέσα σ΄ αυτό το υπόγειο ήταν και δύο άντρες, οι οποίοι τις παρακολουθούσαν. Ο ένας είχε φαλάκρα και φορούσε γκρι πουκάμισο, ξεθωριασμένο τζιν και καφέ μυτερά παπούτσια και τις απειλούσε με ένα όπλο. Ο άλλος είχε μαλλιά μέχρι τον ώμο και φορούσε μία κόκκινη μπλουζα με μπλε γράμματα, χοντρή ασημένια αλυσίδα στο χέρι, βερμούδα και αθλητικά. Στη γάμπα του είχε ένα σημάδι σαν κάψιμο.
Το κόλπο τους ήταν αυτό* σημάδευαν μία κοπέλα στο μπράτσο και την πυροβολούσαν. Την ώρα που οι υπόλοιπες κοιτούσαν με τρόμο, οι δύο άντρες άρπαζαν μία. Η τελευταία που πήραν είχε μακριά καστανά μαλλιά και φορούσε μία πράσινη φόρμα με δυο λευκές ρίγες στο πλάι. Την πήγαν κάπου άλλου. Τη σκότωσαν και την τεμάχισαν. Και εγώ άρχισα να κλαίω και να φωνάζω βοήθεια.
Κάποιος με ταρακούνησε και μου είπε φτάνει. Έπειτα, μου έδωσε ένα ποτήρι νερό. Το ήπια και βρέθηκα στο σπίτι μου, στο κρεβάτι μου. Κοιμήθηκα αρκετές ώρες. Όταν ξύπνησα, έφτιαξα καφέ και κάθισα στον υπολογιστή. Βρήκα ένα μέιλ απ΄ το FBI. Με ευχαριστούσε για τη βοήθεια που έδωσα.
Κοίταξα το πρόσωπό μου στο καθρέφτη. Κάποτε με είχε σταματήσει ένας στο δρόμο και μου είπε ότι έχω ένα τρίτο μάτι ανάμεσα στα φρύδια.
Δεν τον πίστεψα. Μου φάνηκε αστείο. Γέλασα.
Φοβάμαι να πέσω για ύπνο σήμερα.