Τέσσερις μέρες μετά το Πάσχα. Μόλις έφτασα στην Πάτρα. Ακόμα προσπαθώ να χωνέψω τo αρνί.
Ξεφορτώνω, βάζω τα πράματα στο ασανσέρ, γυρνάω το κεφάλι. Ένας λογαριασμός της ΔΕΗ ξεπροβάλλει σχεδόν ενοχλητικά από το γραμματοκιβώτιο. Ωχ, ο κατσικοπόδαρος! Η πόρτα του ασανσέρ ακόμα ανοιχτή, βαλίτσες και σακούλες άναρχα τακτοποιημένες.
Με χέρια που τρέμουν τραβάω δειλά δειλά τον λογαριασμό από το γραμματοκιβώτιο. Θυμάμαι τις πράσινες μύξες, το ντύσιμο τύπου μπλούζα στην μπλούζα, τα ξυλιασμένα ποδάρια. Πέρασα έναν χειμώνα δίχως θέρμανση.
Η οικοδομή δεν έβαλε πετρέλαιο θέρμανσης και η μόνη πηγή ζεστασιάς ήταν ο ήλιος στο παράθυρο -όποτε το θυμόταν- το ηλεκτρικό καλοριφέρ και το υπόστρωμα. Θεέ μου, και γω που το κορόιδευα… Η καλύτερη εφεύρεση! Πήραν φωτιά τα σεντόνια. Ζεστάθηκε ο κώλος μου.
Ακούω το κύμα της θάλασσας, μυρίζω αντηλιακό, πιάνω την άμμο. Είμαι έτοιμη να πω έχε γεια καλοκαίρι. Ανοίγω τον λογαριασμό.
Καλοκαίρι; Σου ‘ρχομαι!
Ελένη Γκόρα