Τι κολλήματα τραβάμε!

Και ενώ κάπου έχω κολλήσει στο γράψιμο, το έριξα στο μαγείρεμα-μια φορά στο τόσο συμβαίνει.

Σηκώθηκα λοιπόν, σχετικά πρωί και πήγα για ψώνια.

Αγόρασα ντομάτες, μελιτζάνες, τυρί, λαζάνια, γάλα, βούτυρο και αυγά για την μπεσιμέλ.

Ψωμί ξέχασα να πάρω.

Δεν είχε πολλή κίνηση έξω εκείνη την ώρα. Μόνο μερικά παππούδια που καθόντουσαν στα παγκάκια της πλατείας.

Και μερικούς αλλοδαπούς που έπιναν σε μια γωνιά τον καφέ τους στα κλεφτά.

Περπατούσα και ένιωθα λίγη χαρά μέσα μου. Είχε ήλιο και ακόμα δεν είχε βγάλει τόσο κρύο όσο τώρα.

Πέρασα κι από ένα ATM να βγάλω λίγα cash για τα βιβλία που περιμένω.

Έχω ένα κομμάτι στο διδακτορικό για τον ποιητικό λόγο. Εκεί έχω κολλήσει.

Στην ουρά όσο περίμενα να φτάσει η σειρά μου δύο άνθρωποι, ένας άντρας και μία γυναίκα πάνω από 65, χαιρετήθηκαν.

Μετά την καλημέρα ρώτησε η γυναίκα:

-Τα πάντρεψες τα παιδιά σου;

-Τα δύο ναι, έμειναν άλλα δύο. Εκεί κολλήσαμε.

-Εσύ;

-Και γω τα δύο, ναι! Ο μικρός έμεινε και μας έχει ζαλίσει τον έρωτα.

-Είναι και ο κορονοϊός τώρα, σχολιάζει εκείνος.

-Άμα θες, τίποτα δεν σε εμποδάει, λέει εκείνη! Αλλά αν έχεις κολλήματα, στο ράφι μένεις.

-Η ώρα η καλή της εύχεται, εκείνος και τραβάει τα χρήματα.

Φτάνει η σειρά της γυναίκας, πατούσε πατούσε την επιλογή ανάληψη και ξαφνικά λέει:

-Μέχρι κι αυτό κολλάει. Είναι της μοδός!

Και αφού βγάζει τα χρήματα γυρνάει και μου λέει:

-Αντισηπτικό μην ξεχάσεις!

-Έγινε, της απαντάω χαμογελώντας, αλλά πού να το δει μέσα από τη μάσκα.

Και τελικά όλοι τραβάμε τα κολλήματά μας. Εγώ στο διδακτορικό, ο άντρας στα δυο ανύπαντρα παιδιά, η γυναίκα

στον έναν τον μικρό τον υιο, ακόμα και το ATM.

Αλλά το μεγάλυτερο κόλλημα ένας το έχει.

Ο ιός, ο κορονοϊός.

Τα λαζάνια τη γλίτωσαν, φαίνονται λαχταριστά.

Ελένη Γκόρα