04/04/2020
Εικοστή πέμπτη μέρα στο σπίτι και οι μπούκλες μου στρώνουν τέλεια, παρότι βρέχει-τα καλά της κλεισούρας. Αποφάσισα να φοράω και κραγιόν.
05/04/2020
Εικοστή έκτη μέρα στο σπίτι και μόλις παρήγγειλα βιβλία. Όλα από άντρες συγγραφείς. Τρομακτική διαπίστωση.
06/04/2020
Εικοστή έβδομη μέρα στο σπίτι.
Θα ήθελα να σηκωθώ πρωί, να βάλω τον γαλλικό στον θερμό, να πάρω ένα τοστ και ένα μήλο και να πάω στη βιβλιοθήκη.
Να καθίσω περίπου ένα οχτάωρο σε μια θέση δίπλα από το παράθυρο. Σε μια θέση που να έχει και πρίζα. Και εκεί να κλείσω όλα τα κενά που αφήνω τώρα στο γράψιμο. Χρειάζομαι βιβλία, αποσπάσματα, σελίδες.
Τώρα καταλαβαίνω πόσο χρόνο δεν εκμεταλλεύτηκα σωστά. Γιατί έλεγα· άστο για αργότερα.
Θεωρώντας πως όλα πάντα θα τα έχω στα πόδια μου. Και όποτε τα χρειαστώ, θα σκύψω να τα πάρω.
Αυτά που θέλω να γράψω δεν γράφονται σε ένα απόγευμα. Ούτε σε δύο.
Σοβαρή δουλειά. Εγώ την έχω πάρει στην πλάκα.
Και ύστερα θα ήθελα να γυρίσω σπίτι. Να κάνω ένα μπάνιο, να τινάξω τα μαλλιά μου τρεις φορές και να βάλω ένα κραγιόν. Έπειτα, θα άνοιγα την ντουλάπα. Θα διάλεγα ένα τζιν και ένα σατέν ραντάκι. Θα έριχνα στους ώμους μου μία πασμίνα, θα έπαιρνα ένα μικρό τσαντάκι και θα κούμπωνα τα ψηλά μου πέδιλα.
Θα πήγαινα να αράξω σε μια γωνιά ενός ήσυχου μπαρ. Μετά τα τριάντα εκτιμώ τα σκαμπό που έχουν και πλάτη.
Θα έσβηνα με μερικές μπύρες ή με μερικά ποτήρια κρασί. Θα κοιτούσα το ντουβάρι απέναντι κι αυτό θα μου έφτανε.
Ας γυρνούσα σπίτι με ταξί.
Ελένη Γκόρα