Όταν ήμουν μικρή – όχι πως τώρα μεγάλωσα και πολύ, μόλις 45 χρόνια, άλλο που η κόρη μου λέει πως είμαι 35 εδώ και δύο χρόνια, παρακαλώ- λοιπόν, όταν ήμουν μικρή και με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω σαν μεγαλώσω, έλεγα ναύτης. Δεν ξέρω πως και γιατί αλλά μέσα στο παιδικό μου το μυαλό, το επάγγελμα του ναύτη είχε κάτι μαγικό, είχε δύναμη, αξιοσύνη, ανδρεία – μεγάλωσα, βλέπετε, σε μια πατριαρχική οικογένεια, όπου ο πατέρας- αρχηγός όριζε και καθόριζε- επανέρχομαι, είχε ανδρεία, θάρρος και ταξίδια. Πολλά ταξίδια… μαγικά ταξίδια, ταξίδια στην άκρη της γης και πάλι πίσω.
Όταν μεγάλωσα λιγάκι, ταξίδεψα και του λόγου μου. Για την ακρίβεια πέρασα το Ρίο-Αντίρριο, με το καράβι, παρακαλώ και εκεί σ΄ εκείνον τον σκυλοπνίχτη – να δεις πως το λέγανε: Παναγιά η Τρυπητή, Κανάρης… δεν θυμάμαι- είδα μπροστά μου, ολοζώντανο, τ΄ όνειρό μου. Ήταν ένας ναύτης, γύρω στα -άντα του. Ξανθός, πρέπει να ΄τανε, μπορεί να ΄χε και καράφλα, δεν καλοθυμάμαι, μικρή γαρ, αδύνατος, με κάτι ρούχα μες την μουντζούρα και την απλυσιά.
Με το ένα χέρι κάπνιζε και με το άλλο τραβούσε κάτι σκοινιά- τους κάβους, όπως έμαθα στη συνέχεια- συνεχίζω, κάτι σκοινιά, μες το γράσο και με βροντερή μπάσα φωνή να ουρλιάζει:
-Όχι έτσι, ρε… πάρτο αλλιώς, όλο δεξιά. Δεξιά είπα, ρε… πού πας ρε στραβάδι; δεν τον βλέπεις τον πισινό σου; πού πας ρε, Καραμήτρο; όλο δεξιά είπα…
Έπειτα αφού βοήθησε τον κύριο Καραμήτρο να παρκάρει το όχημά του, έλυσε τους κάβους, έβηξε δυνατά, τράβηξε και καναδυό ροχάλες, έφυγε…
Από τότε άλλαξα τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Αποφάσισα να γίνω άλογο!