Ορίζοντας ηρεμίας

Αύγουστος 2020

Ποια είμαι;

Τι συνέβη;

Τι έφταιξα;

Τι έδωσα;

Τα βράδια;

Τα φιλιά;

Τα νησιά;

Ξυπνάω πάντα σε αυτό το σημείο
Εσύ, εγώ και πάλι εσύ και πάλι εγώ
Ανάσες βαριές, σώματα εξαντλημένα

Τότε φτιάχνω τον μπλε ορίζοντα ηρεμίας
Στον κήπο του μυαλού, φυτεύω μια φράση
θέλω να μείνω στο νησί μονάχη μου…

Ένα σπίτι μικρό, λευκό, ξέμπαρκο, ανεμοδαρμένο
Ο πρωινός αρμυρός αέρας να χτυπάει τα χείλη μου

Μια αυλή, ένα ξύλινο τραπέζι, μια μωβ καρέκλα
Λουλούδια που θα δίνουν νόημα στις μέρες μου

Ένα κουζινάκι, ένα τηγάνι κι ένα θυμάρι
Οι μυρουδιές να μένουν στα ασπρόρουχα

Το καλοκαίρι να μην ζητάει τίποτα, ξεκάθαρο
Και ο χειμώνας να μου τα αλλάζει όλα, σκληρός

Μπλε πάραθυρα, ούρανος και θάλλασα
Κι ο ύπνος τότε έρχεται σαν αεράκι στα κρυφά…

Αθηνά Κρανίδη