–Δυο, τρεις, τέσσερις μήνες είμαι μεθυσμένη μέρα νύχτα, είπε η μία.
-Είμαι συνεχώς μεθυσμένη για. . .ούτε θυμάμαι πόσο. Χάλια φάση. Μου είναι αδύνατο να μην πιω, να μην καπνίσω, συνέχισε η άλλη.
Δάκρυα γέμισαν τα μάτια των δύο γυναικών, αλλά προσπάθησαν πολύ να συγκρατηθούν. Δεν έπρεπε μπροστά σε τόσο κόσμο να βάλουν τα κλάματα. Τι θα έλεγαν όλοι οι άλλοι; Κι ύστερα πώς πια θα μπορούσαν να έχουν ένα μέλλον; Θα τις έμενε η ταμπέλα “κολλημένες με άλλους”. Όχι δεν γινόταν άλλο αυτό το κακό. Έπρεπε επιτέλους να σταματήσουν . Έπρεπε να αφήσουν το παρελθόν και να κοιτάξουν μπροστά. Τα μάτια μίλησαν και είπαν σώπα η μία στην άλλη, ¨Μην κλαις”, είπε η γλώσσα του σώματος. Τουλάχιστον όχι εδώ. Στο σπίτι σου, στο κρεβάτι σου εκεί που θα ‘σαι μόνη. “Ναι” έκαναν και οι δυο και παρήγγειλαν ακόμα ένα ουίσκι. Ούτε θυμόταν πόσα είχαν πιει.
Οι δυο γυναίκες είχαν μεθύσει πραγματικά τώρα. Η ώρα είχε περάσει. Το μπαρ ήταν γεμάτο με σκιές. Ούτε πρόσωπα δεν έβλεπαν. Απλά γι΄ αυτές υπήρχαν μόνο σκιές. Τα σποτάκια έστελναν μερικές ανταύγειες φως, που στα αλήθεια δεν τις χρειάζονταν. Φτάνει η ζαλάδα που είχαν στο κεφάλι τους, δεν χρειάζονταν άλλη.
-Ξέρεις κάτι; Ευτυχώς, δεν έκανα παιδιά. Γιατί να ήταν χάλια κι αυτά;
-Και ‘γω προσπάθησα πολλές φορές να μείνω έγκυος. Δεν έπαιρνα καμία προφύλαξη και δεν τα κατάφερα.
-Θες άλλο ένα;
-Ναι. Ναι.
-Πάω να τα φέρω.
Και οι δυο είχαν καθίσει στο σκαμπό σαν χυμένοι Ιησούδες. Κρατούσαν μπροστά στα μάτια τους τα ποτήρια με το ουίσκι και τα πήγαιναν μια δεξιά και μια αριστερά, κοιτάζοντας το καστανό ποτό που χυνόταν πότε πότε στο σταντ Χαχάνισαν μεθυσμένες όταν έσταξαν μερικές σταγόνες στα τζην τους. Έπειτα η μία σηκώθηκε και έπιασε το μπούτι της άλλης. Εκεί ακριβώς που είχαν πέσει οι σταγόνες.
-Σου λέει τίποτα αυτό;
-Μπα, τίποτα.
-Και μένα. Πάντα προτιμούσα τους άντρες.
-Άρα, δεν μπορούμε να τα βρούμε μεταξύ μας.
-Πόσα λεφτά έχεις στην άκρη;
-Δεκάρα τσακιστή.
-Παρομοίως. Και τι σκοπεύεις να κάνεις.
-Να γυρίσω στους γονείς.
-Αυτή είναι μία κακή προοπτική, αλλά εντάξει κάπως έτσι μπορεί να καταλήξω κι εγώ.
-Και τι σκοπεύεις να κάνουμε;
-Αν ξεκινήσουμε κάτι μαζί; Τουλάχιστον δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι δεν κάνουμε ωραία γλυκά.
-Λες;
-Λέω! Και ποτέ ποτέ ξανά να μην παρατήσουμε τις δουλειές μας για κανέναν άντρα.
-Συμφωνώ.
-Στην υγειά μας!
-Στους καινούριους μας εαυτούς!
στα τριαντάφυλλα
Ελένη Γκόρα