Μόνο τα νοητικά ταξίδια τη γέμιζαν.
Τα ταξίδια που έκανε με το μυαλό της. Εκεί που ξεχνούσε τα πάντα* τον πόνο, την θλίψη, την απογοήτευση, την απόρριψη. Σ’ αυτόν τον κόσμο που ταξίδευε μόνο χαμογελούσε. Κανένα αρνητικό συναίσθημα δεν την άγγιζε βαθιά μέσα της, στην ψυχή της.
Κάθε μέρα έκανε αυτό το ταξίδι. Ταξίδευε στον κόσμο της λογοτεχνίας. Εκεί ήταν το καταφύγιό της. Εκεί ξαναζούσε στιγμές, όπως εκείνη ήθελε. Στιγμές που την απογοήτευσαν και της άφησαν θλίψη, τις έφτιαχνε αλλιώς. Ίσως πιο θλιβερές απ΄ ό,τι ήταν. Δάκρυζε συχνά ότι τις σκεφτόταν. Είχε ένα πικρό χαμόγελο.
Χαμόγελο, χαμόγελο, χαμόγελο.
Χαμόγελο για το πόσο χαρούμενη θα μπορούσε να γίνει η κάθε στιγμή. Όλος αυτός ο κόσμος ήταν γεμάτος πόνο και θλίψη. Πόνος και θλίψη από στιγμές και καταστάσεις . . .από ταξίδια.
Ταξίδια που ξεκίναγε με ενθουσιασμό. Καθόταν και τα έγραφε. Ήταν η κύρια πηγή έμπνευσής της. Τα ταξίδια που έκανε πάντα ήλπιζε να έχουν ένα καλό τέλος ή έστω ένα χαρούμενο τέλος. Αλλά χαρούμενο τέλος έχουν μόνο τα παραμύθια.
Τα ταξίδια της όμως, δεν ήταν παραμυθένια. Ήταν πέρα για πέρα αληθινά. Η αλήθεια είναι ότι δεν της άρεσαν τα χαρούμενα ταξίδια. Της φαίνονταν ψεύτικα, πλαστά. Τα θλιμμένα ταξίδια κάτι σε μαθαίνουν. Σου αφήνουν κάτι σαν ηθικό δίδαγμα.
Ίσως μόνο σε εκείνη να άρεσαν τα θλιμμένα ταξίδια που αφήνουν πόνο. Αλλά σ΄ εκείνη άρεσαν. Κανένας δεν μπορούσε να την κρίνει για αυτό. Δεν έχει το δικαίωμα. Έτσι ήταν εκείνη. Έτσι ΕΙΝΑΙ εκείνη. Έτσι είναι η Ερατώ.
Να ξέρεις Ερατώ ότι σε αγαπάω.