Ημέρα κάποια καραντίνας.
Σίγουρα άνοιξη άνευ καπαρντίνας. Σίγουρα τραβηγμένης κουρτίνας.
Οι νέες τάσεις των ημερών της καραντίνας με βρήκαν χωρίς υπολογιστή με ένα κινητό από την παλαιολιθική εποχή και αρκετά σχέδια μετέωρα.
Ανάμεσα σε μπαλκόνια με θέα, σε δρόμους με κίνηση, παράθυρα με θέα τον ακάλυπτο…
Τα πρώτα βραδιά μου κράτησαν παρέα οι αναπαραγωγικές κραυγές των συμπαθέστατων αιλουροειδών του ακάλυπτου της διπλανής πολυκατοικίας. Γρήγορα μαζί με τα νέα για τις γεννήσεις που άκουγα κάθε απόγευμα από την επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου υγείας, κατάλαβα πως η ζωή συνεχίζεται στο ζωικό βασίλειο.
Καμία φορά αναρωτιέμαι τι να κάνουν οι άνθρωποι μέσα στα σπίτια τους.
Ονειρεύονται,χαλαρώνουν,βαριούνται, ερωτεύονται;
Ενίοτε με πιάνει μια μανία να πάρω τους δρόμους και σαν άλλος Τομ ΣΌγιερ παίρνω το δισάκι της ανακύκλωσης και λέω τον πόνο μου στις γάτες.
Ελισάβετ Σπυροπούλου