Παίρνοντας στα χέρια μου το τελευταίο έντυπο τεύχος του Together. και ξεφυλλίζοντας το τετράδιο, όπου κολλούσα κάθε απόκομμα δικής μου ιστορίας, νιώθω μια μικρή συγκίνηση.
Δεν ξέρω τους λόγους για τους οποίους η υπεύθυνη έκδοσής μας οδηγήθηκε σε αυτή την απόφαση. Ίσως ήταν θέμα πρακτικό, ίσως έλλειψη οικονομικής στήριξης, ίσως κάποια ανώτερη απόφαση, ίσως και τίποτα απ’ όλα τα παραπάνω…
Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι προτού ξεκινήσει να δημιουργείται και να τυπώνεται το μοναδικό φρι πρες περιοδικό της Δυτικής Μακεδονίας, ο βασικός του πυρήνας είχε δημιουργηθεί.
Άτομα που γνωριζόμασταν ήδη απ’ έξω με κοινές δραστηριότητες και παρόμοια φιλοσοφία ζωής, ενωθήκαμε για να βγαίνει περίπου κάθε μήνα ένα μικρό τεύχος με ποικίλη ύλη και ελευθερία θεμάτων.
Η Κέλλυ, η Κατερίνα Π. κι εγώ από την αρχή, μετά η Στεφανία Ζ, η Κορίνα Χ., η Βικτώρια Γκ., ο Κώστας Μπ. κι αργότερα η Εύα Α. και η Κατερίνα Λ. διατηρούσαμε στήλη σε τακτική βάση. Συγνώμη, αν ξεχνάω κάποιες και κάποιους…
Οι λέξεις μας ήταν λίγες συνήθως, αλλά ήταν ο τρόπος μας να τα λέμε. Άλλοι άνθρωποι τα λένε στον καφέ, άλλοι στο τηλέφωνο και άλλοι στο χαρτί, αυτοί οι άνθρωποι ήμασταν εμείς.
Πολλές φορές βλέπαμε το τουγκέδερ να το διαβάζουν στα παγκάκια, στα μπαρ, στα ΚΤΕΛ, στα ιατρεία, στα κομμωτήρια, στα ινστιτούτα…Ακόμη, είδαμε τα τεύχη μας να γίνονται κατασκευές και περιτυλλίγματα. Τα εξώφυλλα πάντως ήταν για έκθεση!
76 τεύχη λοιπόν, μετράμε από το 2013 και επειδή κάποτε είχαμε κλείσει για λίγο λόγω πολιτικών συγκυριών,-αν θυμάμαι καλά- μπορεί και να επανέλθουμε. Μέχρι τότε θα επικοινωνούμε διαδικτυακά, αλλά το χαρτί πάντα θα έχει άλλη αίγλη. Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα να εξαφανιστούμε. Ως μονάδες πάντως, επειδή μας ξέρω, γράφουμε.
Στα προηγούμενα τεύχη δύο ή τρία είχα σιωπήσει, στο τελευταίο παρέθεσα τη δουλειά που κάναμε με τα παιδιά από το ΕΠΑΛ.
Κλείνω με μερικές φωτογραφίες από τις ιστορίες μου, που θυμάμαι ότι σας είχαν αρέσει εδώ…
Τα λέμε,
Ελένη