Μπαίνοντας στο ταξί είδα μια γυναίκα που καθόταν δίπλα μου περίπου στα 45, αδύνατη και με πολύ γλυκιά φωνή, (ναι είχε διπλοφορτώσει ο ταξιτζής αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας), καλοντυμένη και με ιδιαίτερη προφορά. Ελληνογαλλίδα. Η Σοφία.
Ο οδηγός, (ο κύριος Τάσος) 60άρης με 2 μαγγάκια- όπως μας τους έλεγε συνέχεια- απόφοιτοι Πανεπιστημίου, 30 χρόνια στους δρόμους. Από αυτό το τιμόνι τα σπούδασα έλεγε. Θέλοντας και μη μπήκα στην συζήτηση που είχαν μετά από λίγο.
Σοφία: Εάν ήξερα πως θα ασκούσα το επάγγελμα μου με αυτόν τον τρόπο ίσως και να μην είχα διαλέξει ποτέ να κάνω αυτή την δουλειά. Μακάρι να δούλευα στην θέση σας.
Κύριος Τάσος: Γιατί? Δεν είσαι ευχαριστημένη?
Σοφία: Από οικονομικής άποψης ρωτάτε?
Κύριος Τάσος: Ε ναι, τι άλλο?
Σοφία: Από οικονομικής μια χαρά είναι τα πράγματα.
Κύριος Τάσος: Ε, τότε τι μας λες μάτια μου? Εγώ, μπορεί να δουλεύω 12ωρο και να μην έχω σταυρώσει 20 ευρώ.
Σοφία: Τα βράδια κοιμάστε κύριε Τάσο?
Κύριος Τάσος: Τι με ρωτάς κορίτσι μου? Αν κοιμάμαι? Και βέβαια κοιμάμαι.
Σοφία: Εγώ δεν κοιμάμαι. Δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ με μια παύση 2 ωρών το μεσημέρι και όταν πάω σπίτι μου με τα βίας κοιμάμαι 2-3 ώρες τη νύχτα.
Κύριος Τάσος: Γιατί κορίτσι μου;
Σοφία: Δουλεύω σαν ψυχολόγος και τα περισσότερα περιστατικά μου, περίπου το 70% είναι άτομα από 20 μέχρι 25 ετών. Δεν είναι ό,τι καλύτερο να βλέπεις μικρά παιδιά να μην μπορούν να ανταποκριθούν στην καθημερινότητα.
Κύριος Τάσος: Μας κάνεις πλάκα έτσι; Τι προβλήματα έχει ένα παιδί σε αυτή την ηλικία; Τα βλέπεις όλα έξω καλοντυμένα, όλα έχουν από ένα κινητό και γυρνάνε από καφέ σε καφέ. Εμείς δεν είχαμε να φάμε στην ηλικία τους. Μαζεύαμε όλο το μήνα χαρτζιλίκια για να πάμε ένα σινεμά και μετά να πάρουμε ένα σάντουιτς στον δρόμο για το σπίτι.
-το ίδιο θα ρώταγα και εγώ, οπότε ασυναίσθητα γύρισα το βλέμμα μου αριστερά και την κοίταξα.
Σοφία: Κύριε Τάσο, τα παιδιά όσο και να φαίνονται χαρούμενα, είναι τρομερά δυστυχισμένα. Με αυτά τα τηλέφωνα που λέτε, έχουν καταφέρει να κλείνονται όλο και περισσότερες ώρες στον εαυτό τους από ανάγκη.
ΔΕΝ είναι χαρούμενα και ανέμελα όπως νομίζετε. Οι γονείς τους, έχουν αφιερώσει περισσότερο χρόνο στο να μην τους πάρουν το σπίτι. Στο να βρουν μια δουλειά ή να δουλεύουν περισσότερες ώρες για να την διατηρήσουν. Στο πως να πληρώσουν λογαριασμούς. Οι γονείς τους δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους, αλλά αυτό δεν είναι το πρόβλημα.
Το πρόβλημα είναι πως όταν μεγαλώνεις σε ένα σπίτι που σαν παιδί μόνο εισπράττεις προβλήματα και τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που έχει ο γονιός τον ”δίνει” απλόχερα σε φασαρία, γκρίνια ή κλεισμένοι στους εαυτούς τους, χωρίς να το καταλαβαίνουν μεγαλώνουν παιδιά με πρόβλημα. Δεν σας λέω για ακραία παραδείγματα, που ένας γονιός ξεσπάει λεκτικά ή φτάνει στο σημείο να χτυπήσει το παιδί του για κάτι ανούσιο.
-έπαθα σοκ για λίγα λεπτά και η αλήθεια είναι πως και ο κύριος Τάσος μάλλον το ίδιο.
Για κανα λεπτό δεν μιλούσε κανείς. Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο είδα μια μαμά να ωρύεται στο κινητό ενώ τράβαγε από πίσω το παιδί της, εκείνο όσο μπορούσε έτρεχε και προσπαθούσε να μην σκοντάψει ενώ ταυτόχρονα κοίταζε και την μάνα του χωρίς να καταλαβαίνει τι γίνεται.
Σε κάτι φανάρια λίγο πιο πέρα βλέπω σε ένα συνοικακό καφέ/μπαρ έναν τυπά να πίνει ποτό στο μπαρ ενώ μιλούσε με την κοπέλα από μέσα και είχε ξάπλα σε δυο σκαμπό ένα αγοράκι.
Απόλυτη ησυχία, την ρωτάω: Τι πρέπει να κάνουμε; Είχα φτάσει ήδη στο προορισμό μου.
Σοφία: Αν σκεφτείτε όλα όσα είπαμε, ήδη θα έχετε κάνει πάρα πολλά.
Έφυγα και αυτό έκανα. Προσπάθησα να σκέφτομαι περισσότερο και σωστά. Προσπάθησα να κάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται περισσότερο πράγματα ουσίας γιατί τελικά ίσως σκεφτόμαστε πάρα πολύ για λάθος και ασήμαντα πράγματα.