Σάββατο, 22 Οκτωβρίου 2016
Τα παράτησα όλα και ήρθα στην Πάτρα.
Είμαι μια ερωτική μετανάστρια. Ο σύντροφός μου από εντομολόγος βρέθηκε στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Έτσι μένουμε πια εδώ. Χθες εκεί που περπατούσαμε έξω από το Βυζαντινό, κάποιες κοπέλες από το “Άλμα Ζωής” μου μοίρασαν μία πρόσκληση ενός βιβλίου. Το βιβλίο είναι της δασκάλας μου της κυρίας Σ. Νικολαΐδου και έχει τίτλο “Καλά και σήμερα”. Είναι για το χρονικό του καρκίνου στο δικό της στήθος. Στις 25 Οκτωβρίου θα είναι παρουσίαση. Θα πάω, αν και προβλέπεται πολύ κλάμα, μιας και ο καρκίνος είναι οικογενειακή μας υπόθεση. Γιαγιά, παππούς, θείες, σκυλιά (όχι άλλο, φτάνει θέρισες κυρ Χάροντα) πάλεψαν με το θεριό, αλλά τους κατασπάραξε. Μέχρι το μεσημέρι σερνόμουν κι έλεγα: “Βρίσκομαι στην έκτη μέρα, σνιφ σνιφ, μόνη και έρημη σνιφ σνιφ, ούτε μια πρόσκληση για καφεδάκι σνιφ σνιφ. . .” Ε όχι λοιπόν, δεν το επιτρέπω άλλο στον εαυτό μου. Εμπρός! Προχωράω χαμογελώντας και φωνάζω:
ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ!
Ο εντομολόγος μου ξαφνιάζεται ευχάριστα από την αλλαγή.
Του σκάω ένα φιλί και πετάμε.