5,50 ευρώ. Τόσο κοστίζει μία μίνι κρουαζιέρα Ρίο-Αντίρριο με το καραβάκι. Σε 20 λεπτά ήμασταν απέναντι. Και από ‘κει σε 10 λεπτά στη Ναύπακτο.

Ωραία πόλη η Ναύπακτος. Παραδοσιακή. Όμορφη και μαζεμένη. Κι αυτό που την κάνει ιδιαίτερα όμορφη είναι η οχύρωσή της. Ξεκινάει από το λιμάνι, συνεχίζει με τρία αλλεπάλληλα τείχη και καταλήγει ως το κάστρο, όπου η θέα από ψηλά σε ανταμείβει. Από εκεί μπορώ να χαιρετήσω την Πάτρα σχεδόν με ανακούφιση. Γιατί έναν ψιλό-αποκλεισμό τον νιώθω με τη γέφυρα που με χωρίζει από την υπόλοιπη Ελλάδα, μιας και η τιμή της για μια περασιά φτάνει τα 13,30 ευρώ.

Ανεβήκαμε στο κάστρο και κατεβήκαμε. Πολύ εύκολα βρήκαμε να παρκάρουμε. Βέβαια, είχαμε ξεκινήσει και νωρίς. Ο κόσμος σε λίγο θα ήταν πολύς. Κάθε χρόνο τον μήνα Οκτώβριο γίνεται αναπαράσταση της Ναυμαχίας της Ναυπάκτου, στην οποία είχε πάρει μέρος και ο Θερβάντες. Του έχουν στήσει κι ένα άγαλμα. Λεπτούλης και τσαχπίνης. Έτοιμος να τον πάρει ο αέρας της θάλασσας. Κι αυτός να γράψει με το δεξί καλό του χέρι πάνω στα κύματα: “Ήταν η πιο μεγαλόπρεπη στιγμή που γνώρισαν οι περασμένοι ή τούτοι οι σημερινοί καιροί, ή που θα δούνε οι μελλούμενοι”. Το σπαθί που κρατούσε, έχει αφαιρεθεί. Δε νομίζω να τον πείραξε ιδιαίτερα. Πιστεύω πως κι αυτός ο έρμος δεν θα θελε να ΄χε δεινοπαθήσει τόσο στη ζωή του. Φτώχεια, αιχμαλωσία, στερήσεις, κακουχίες, τραυματισμοί . . . Βγήκαμε και μια φωτογραφία εμείς οι δυο. Γύρω γύρω υπάρχουν και μερικές αφιερωματικές πλάκες για τη συναδέλφωση μεταξύ των λαών.

Έπειτα, προσπαθήσαμε να βρούμε κάπου να σταθούμε για να μπορούμε να βλέπουμε. Τα τραπέζια απ΄ τις καφετέριες ήταν όλα γεμάτα και ρεζερβέ. Σε λίγο θα ξεκινούσε η μεγάλη αναμέτρηση μεταξύ των Χριστιανών και των Οθωμανών. Θα χειροκροτούσαμε την παρέλαση με τη Φιλαρμονική και τους ανθρώπους που παίζουν με τις φωτιές. Θα ακούγαμε για την Κύπρο, τον Πάπα Πίο τον Ε’, τον Σουλτάνο Σελήμ τον Β’, τον Δον Χουάν, τους υπόλοιπους ναυάρχους και τις γαλέρες. Θα θαυμάζαμε και δύο εξαιρετικούς ακροβάτες να μονομαχούν πάνω στα σχοινιά των αντίπαλων πλοίων. Θα βλέπαμε τα πυροτεχνήματα και τέλος θα τρώγαμε παγωτό. Γιατί εκδρομή χωρίς φαΐ ή γλυκό δεν γίνεται! Κι ύστερα θα παίρναμε τον δρόμο του γυρισμού. Ευχαριστημένοι που είδαμε κάτι διαφορετικό και ανυπόμονοι για το επόμενο (μικρό) ταξίδι.

Ποια πόλη έχει σειρά;

 

 

 

 

Ελένη Γκόρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *