Ξημέρωσε. Παρασκευή. Τις τελευταίες μέρες ο ήλιος με γεμίζει θλίψη. Οι ώρες περνάνε βαριά, σαν παλιά αμαξοστοιχία του ΟΣΕ. Ο εγκλεισμός με οδήγησε στον παραλογισμό της σχολαστικής καθαριότητας του χώρου. Ώσπου…πίσω από κάτι γεμάτα σκόνη βιβλία βρήκα αυτήν την κιτρινισμένη σελίδα παλιού ημερολογίου. Ανάθεμά με αν μπορώ να βγάλω τα ξεθωριασμένα γράμματα. Δε βλέπω και καλά. Δε φοράω και γυαλιά – από πείσμα. Να τι γράφει..

«… τι ωραία πόδια! Μακάρι να μπορούσε … κανείς. Λεπτά, καλοσχηματισμένα και… Σίγουρα κάποιος θα ήθελε… Μα, και η πλάτη της! Ευθυτενής, γεμάτη αυτοπεποίθηση………. Το ολόσωμο δερμάτινο……. ηδονική απόλαυση…… Χάιδεψα λίγο το μπράτσο της και έσβησα το φως……… Άξιζε η αγορά μιας τέτοιας καρέκλας!»

Εγώ είμαι πάλι. Σε χρόνο ενεστώτα. Συγχωρέστε μου τις τελείες, είναι ότι δεν έβγαζα από τα γράμματα. Το βρήκα ενδιαφέρον, πλην της κατακλείδας. Ίσως στα χέρια κάποιου συγγραφέα να μπορούσε να πάρει άλλη τροπή. Ας το φυλάξω. Πότε δεν ξέρεις ποιον θα βρεις στο δρόμο σου να σου ζητήσει λίγη έμπνευση.

 

 

 

 

Ευάγγελος Τρυψιάνης

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *