Αγαπημένο μου ημερολόγιο ,
Ποιος να το φανταζόταν στις 5 Μαρτίου του 2020 ότι θα ζούσε κάτι τέτοιο. Τη λέξη καραντίνα δηλαδή, και θα φοβόταν να ταξιδέψει και να μην μπορεί να πάει στην οικογένειά του, να μην είναι με τους αγαπημένους του ανθρώπους, να μην είναι ασφαλής, να μην μπορεί να βγαίνει έξω, να μην πηγαίνει πανεπιστήμιο, βιβλιοθήκη, στη σχολή χορού, σινεμά, θέατρο. Νομίζω κανείς δεν μπορούσε να το φανταστεί.
28 Μαρτίου 2020
Σήμερα ξύπνησα όπως κάθε μέρα, πρωινή γυμναστική, διάβασμα, αρκετές σκέψεις για το μέλλον μου, θα μπορέσω να ξανά δω το Πανεπιστήμιο και όχι να κάνω μαθήματα ονλάιν μπροστά σε μια άχαρη οθόνη, θα μπορέσω να χορέψω στην τεράστια αίθουσα χορού και όχι πια στο δωμάτιό μου που ίσα ίσα μπορώ να χορέσω, θα μπορέσω να ξανά πάω σινεμά, να ασκήσω το επάγγελμά μου, να βρω στο μέλλον δουλειά, να κάνω πρακτική άσκηση σε ένα μεγάλο θέατρο στο εξωτερικό. Να μην πατάω κωδικούς για να πάω βόλτα, σούπερ μάρκετ σαν ρομπότ και να μην είμαι ελεύθερη;
Όλα αυτά είναι σκέψεις που με προβληματίζουν αυτές τις μέρες. Η ψυχολογία μου συνέχεια έχει σκαμπανεβάσματα, είμαι αρκετά ευάλωτη και πολλές φορές δεν είμαι χαρούμενη. Όμως, βρήκα τον εαυτό μου μέσα σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο. Κατάλαβα ότι δεν πρέπει να έχεις πρόγραμμα για όλα, γιατί κάποια στιγμή μπορεί να γίνει αυτό το μπαμ, όπως τώρα και να παγιώνεται η ζωή σου και να μην ξέρεις τι σε περιμένει στο μέλλον!
Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν θέλω η ζωή μου να εξαρτάται από το διαδίκτυο αλλά από τη ζωντανή συνάντηση με τα άτομα…
Λοιπόν, σε αφήνω τώρα ημερολόγιο μου πάω για περπάτημα στο γνωστό δρόμο μέσα στη φύση και μετά γενέθλια της κολλητής μου μέσω βιντεοκλήσης. Ποιος θα φανταζόταν ποτέ κάτι τέτοιο! Να μένεις 3 λεπτά μακριά από τη φίλη ου και να μην μπορείς να τη δεις…
Εμμέλεια – Δανάη Τσιώτη