Βρίσκομαι στην Κοζάνη. Ήρθα για λίγες μέρες. Κάνει κρύο πολύ. Έχω την αίσθηση ότι θα ρίξει καμιά νιφάδα, κι αυτήν ολοένα το μετανιώνει και γίνεται σταγόνα. Ήρθα με κοντομάνικο, θα φύγω με πουλόβερ. Κάθομαι σε μία πολυθρόνα δίπλα απ΄ το καλοριφέρ. Έχω ριγμένη στα πόδια μου μία καρό κουβέρτα, κρατάω μία κούπα κακάο και βλέπω τη θέα, έτσι όπως απλώνεται μπροστά μου. Τον γκρίζο ουρανό, τις δυο καρακάξες στο μπαλκόνι, τις κεραμιδί στέγες των σπιτιών, τα πορτοκαλί φύλλα των δέντρων, τα βουνά.
Σκέφτομαι πόσο πολύτιμο πράγμα στη ζωή είναι η ηρεμία. Κλείνω τα μάτια και απολαμβάνω για λίγο την ησυχία. Λέω αυτά είναι! Κι ύστερα αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μου χαλάει την ηρεμία. Δεν είναι η πρώτη φορά που το σκέφτομαι. Όσες φορές κι αν το σκέφτηκα, στο ίδιο πάντα συμπέρασμα κατέληξα. Είναι πάρα πολύ απλό. Όποτε ένιωσα ένα μπέρδεμα, ένα μπλέξιμο, μια σύγχυση, μια αηδία, ένα έως και χίλια νεύρα, ήταν γιατί από κάπου ξεπετάχτηκε ένας ηλίθιος.
Οι ηλίθιοι έχουν ένα τρομερό, αλλά δυστυχώς όχι σπάνιο ταλέντο. Κάνουν τη μέρα, τη ζωή ή το μυαλό κάποιου σκατά. Με μια κουβέντα, με μια κίνηση ή με μια πράξη τους μπορούν να καταστρέψουν και να χαλάσουν τα πάντα. Τους ηλίθιους τους συναντάς παντού. Στο δρόμο, στη δουλειά, στο γραφείο, στο σχολείο, στη γειτονιά, στην πλατεία, στα μαγαζιά, στις εκδηλώσεις, στις διακοπές, στο λεωφορείο, στην πολιτική… Ζουν ανάμεσά μας. Κι αυτό είναι τρομακτικό. Έχουν γνώμη κι άποψη για όλα. Τα τέρατα! Και να κάτσεις να τους βρίσεις, δεν αξίζει τον κόπο. Δεν καταλαβαίνουν. Τζάμπα τυράννια πραγματικά. Δεν παίρνουν από λόγια. Αυτό που είναι να το πουν, θα το πουν. Κι αυτό που είναι να το κάνουν, θα το κάνουν… Δεν ξέρεις ούτε από πού θα σου ‘ρθει ούτε πώς θα σου ‘ρθει. Καμιά φορά λες, βρε κουκούτσι μυαλό αυτός ο άνθρωπος; Ντιπ δεν κόβει; Μια χαρά τον κόβει. Βέβαια, μόνο για τη δική του τη βλακεία. Από κει και πέρα, δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Ούτε όρια ούτε σύνορα γνωρίζει.
Αέναος τόπος η ηλιθιότητα. Απρόβλεπτη, αστάθμητη, απύθμενη. Η κακία δεν είναι έτσι. Την κακία θα την καταλάβεις από την πρώτη ματιά. Δεν κρύβεται κι ούτε θέλει να κρυφτεί. Μπορεί να είναι δυσάρεστη ή ανήθικη, αλλά μέχρι εκεί. Την αναγνωρίζεις και την καταλαβαίνεις. Κι έπειτα είναι δική σου η επιλογή. Είτε φεύγεις μακριά είτε την ανταποδίδεις. Έτσι είναι η κακία, έτσι είναι ο κακός.
Από τον κακό έμαθα να προφυλάγομαι. Από τον ηλίθιο τι να κάνω;