Την ώρα που ετοιμαζόμουν να ανοίξω την πόρτα του ψυγείου και να φάω λίγη κουβερτούρα, χτύπησε το κουδούνι.
Αναγκαστικά, άνοιξα την πόρτα του σπιτιού αντί του ψυγείου και της ευτυχίας που βρίσκεται σε ένα ή και παραπάνω κομμάτια κουβερτούρας.
Γιατί στην ανάγκη για γλυκό ακόμη και κουβερτούρα τρώω!
Ήταν δυο κορίτσια μικρότερα από μένα. Φορούσαν φούστες κάτω απ’ το γόνατο. Και ‘γω φοράω πολύ συχνά μάλιστα. Προτού προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου για το όλο το στυλ τους και να καταλήξω με βεβαιότητα στο συμπέρασμα από ποιους στάλθηκαν, έβαλαν μπροστά στα μάτια μου μία συσκευή ενός κινητού. Έπαιζε ένα βίντεο για την οικογενειακή ευτυχία και κάπου στη μέση πετάχτηκε ένα εδάφιο κάποιου αποστόλου. Το βίντεο διήρκεσε λιγότερο από ένα λεπτό.
Μόλις τελείωσε, με ρώτησαν αν θέλω να μάθω περισσότερες πληροφορίες για τη θρησκεία τους. Τις ευχαρίστησα και της απάντησα ότι δεν έχω τέτοιου είδους αναζητήσεις και ανησυχίες. Κι αυτές επέμεναν, γιατί δεν θέλεις να βρεις την ευτυχία; Γιατί την φτιάχνω μόνη μου-προσπαθώ τουλάχιστον. Ε, τότε, λένε, έλα σε εμάς να την φτιάξουμε καλύτερη. Όχι, τις απαντάω, δεν καταλάβατε καλά. Πιστεύω σε μένα και δεν έχω ανάγκη κανέναν πάνω απ΄ το κεφάλι μου. Καλά μου λένε, αν θελήσετε να μάθετε κάτι για εμάς η ηλεκτρονική μας σελίδα είναι αυτή. Και ανέφεραν τη διεύθυνση της ηλεκτρονικής τους σελίδας.
Τις ευχήθηκα καλή συνέχεια στην ανεύρεση πελατών τους, έκλεισα την πόρτα κι άνοιξα αυτήν του ψυγείου. Καθώς έλιωνε το κομμάτι της κουβερτούρας μέσα στο στόμα μου αναρωτήθηκα γιατί κανένας ποιητής ή συγγραφέας δεν ήρθε να μου χτυπήσει την πόρτα και να μου πει* είσαι να βρούμε την ευτυχία μέσα στις σελίδες μου;
Επίσης, δεν θα λεγα όχι, αν μου χτυπούσε κάποιος την πόρτα και μου έλεγε* 10 τρόποι για να κάνεις τη διατριβή σου θεϊκή.
Γίνεται;