Το μεσημέρι βγήκα στο μπαλκόνι. Ο ήλιος έκαιγε, Μάρτιος βλέπεις!
Ένιωθα τη ζέστη του να με αγκαλιάζει τόσο σφιχτά-σε μια εποχή που η σωματική επαφή αποφεύγεται.
Όμως, αυτή η αγκαλιά με ηρέμησε, με γαλήνεψε.
Έμεινα εκεί με τα μάτια κλειστά αρκετή ώρα. Έβαλα μουσική δυνατά. Δεν άργησα να παρασυρθώ και να τραγουδώ, εκεί στο μπαλκόνι με τα πόδια στα κάγκελα, με τα μάτια κλειστά. Απόλυτη στιγμή ευτυχίας!
Είναι ζήτημα χρόνου, λέει στο τραγούδι του ο Μουζουράκης…
Πόσο, μα πόσο όμορφη αίσθηση!
Αθανασία-Αφροδίτη Μπανάγκα